“Existentzia” deitzen zen 1987 urtean TU-K taldeak atera zuen maketak. Musika indiea, gotikoa batzuetan, oinarri elektronikoekin. Txomin anaia zen kideetako bat. Kantetarako letrak behar zituela eta konturatu zen haren anaia gazteak, nik, poemak idazten zituela eta poema horiek “lapurtuta” konposatu zituen lehen abestiak. Orduan batxilergoko lehen mailan negoen, hamasei urterekin.
Orain, hainbat urte geroago, maketa horiek berreskuratu eta LP formatuan argitaratu dituzte, grabatu gabe zituzten garai hartako kanta batzuekin batera.
Galdera asko sortu dizkit diskoa entzuteak. Oso freskoa da, orijinala. Nora joaten da gaztetxotan dugun distira hori? Ze eragin du inguruak artista baten bilakaeran?
Eta bestalde, nire orduko letrak irakurrita hamasei urteko Kirmen horrekin egin dut topo. Orain institutuko garaia gomutatzen dut sasoi zoriontsu bat bezala, lagun berriak egin eta nire nortasuna finkatzen hasi zen garaia. Baina letrak irakurrita orduan ez nuela horrela ikusten konturatu naiz. “Existentzia gardena” zen nirea, orduko hitzak erabiliz. Tristezia eta ezinegon handia nabari da letretan: “asfalto berotan harrapatutako mitxeleta urduriak gaitun” / “klarionez inguraturiko gorpuak”. Nabari dut ulertua ez zen gazte bat, kontrolatua sentitzen dena, bizitzan bere bidea egiteko askatasuna nahi duena.
Konturatu naiz letra horiei esker nola sentitzen diren nerabeak, baita gaur egunean ere. Tokitik kanpo, denboratik kanpo. Gaztetxo baten irribarrearen atzean sufrimendua dagoela, munduan beraien burua kokatzeko zailtasuna.
Haren gelara sartu eta alaba nerabea besarkatu dut estu.
Eta berak eskertu egin du.
