Halako batean, sartu naiz, asperdura astintzeko edo, abizenen berri ematen duen web orri batean. Jakin nahi izan dut zenbat Uribe dauden munduan zehar eta harridura sortu dit emaitzak. Euskal Herrian, 4000 bat omen daude. Gehiena baina Mexikon daude, 90.000. Hego Amerikan zehar, beste andana, Kolonbian, Perun, Argentinan, Txilen.
Jakinmina piztu zait Estatu Batuetan zenbat egongo ziren eta, hara, 22.000. Bitxia egin zait jakitea Estatu Batuetan Euskal Herrian baino Uribe gehiago daudela. Eta Mexikon, zer esanik ez, ia hogei aldiz gehiago. Nik Uribe zanpatu dut baina gauza bera gertatzen da euskarazko gainontzeko abizenekin. Askoz gehiago dira erbestean. Areago, badaude Euskal Herrian desagertu egin diren euskal abizenak, eta kanpoan soilik bizi direnak.
Horrek guztiak gauza bat esan nahi du argi eta garbi: Euskal Herrian geratu zirenak baino dezente gehiago joan zirela atzerrira.
Herri migratzailea izan gara, baiki. Hara eta bestera joan izan gara lan bila, aukera berrien bila, gerren ihesi, tokirik ez genuelako gurean. Ez genuke hori ahaztu behar kanpotik datozenei ateak ixten dizkiegunean, itsasoan edo ibaian itotzen utziz. Jakinik guri zabaldu zizkiguten ateak behinola, jabal hartu izan gintuzten erbestean, beharra izan genuenean.
Behin baino gehiagotan pentsatzen dut euskal jatorria duten munduko milioika bizilagun horiekin. Euskal Herrian bi milioi gara, baina mundu zabalean biderkatu egiten da kopurua. Jakingo al dute horiek beraien jatorriaz? Ze harreman dute gaur egungo Euskal Herriarekin?
Horietako askok, badakit ongi, ahalegin handia egiten dute haien euskalduntasunari eusteko. Egoera zailenetan, bakarrik ere bai, maiz. Pentsatu beharko genuke gehiago gure diasporako kideekin.
Joan zirenek, beharbada, uste zuten, bihotzez, sekula ez zirela joan.
Izan ere, inork ez du bihotzik gabe migratzen.
