Arteak poza ematen dit. Asebetetzen nauen ekintza da artelanak ikustea, mendira joatea edo lagunekin biltzea bezain ekintza beharrezkoa. Denbora asko igarotzen badut arterik ikusi gabe, tristatu egiten naiz eta urduritu, bitxia da, baina arteak laguntzen dit bizitzan oreka bilatzen, eta adiskidetzen nau, gure espezie ankerrarekin.
Sonia Delaunayren Living Art erakusketa ikusgai dago 86. kalean, Bard unibertsitatearen graduondoko egoitzan. Delaunay XIX. mendearen bukaeran jaio zen Odesan, eta Parisera joan zen hogei urterekin. Han ezagutu zituen garaiko abangoardistak, tartean Robert Delaunay artista ezaguna, zeinekin ezkondu zen. Elkarrekin egiten zuten lan Soniak eta Robertek, ideiak partekatzen zituzten eta estiloa ere bai, nahiz eta Robert margolari handitzat kontsideratua zen eta Sonia berriz “dekoratzaile” huts, emakume izateagatik.
Soniak maite zuen artea mihiseetatik kanpo ateratzea. Koadroak artea mugatu egiten du, artea eguneroko gauza guztietan bizi da. Simultanéisme (aldiberekotasuna) da Soniak horretarako asmatu zuen hitza, artea toki guztietan. Eta jantziak, piezak, altzariak, liburuak, kartelak diseinatu zituen. Haren marka ziren kolore bizi eta kontraste handikoak.
Robertena ere bai. Sekula ez dugu jakingo non bukatzen den Roberten lana eta non hasten den Soniarena. Erakusketan bertan Roberten koadro ezagun bat dago, haien egongela koloretsua irudikatzen duena. Ondoan, argazki bat dago. Egongela, zen moduan. Koloreak bazeuden jada Soniak diseinatutako altzari eta objektuetan. Robertek ez zuen ezer asmatu.
Robertek, ezagun egin zuten koloreei buruz galdetzen ziotenean, gauza polit bat erantzuten zuen. Eguzkiari begira egon eta gero begiak itxita ikusten diren koloreak zirela horiek.
Nire ustez, eguzkia bere emaztea zen, Sonia.
