Jatunaldiak

Ostiral gauean inpresioa egiten zuen Astra inguruak. Ez dakit inpresioa hitz egokia den ere, baina ehun bat andre lodi ari ziren eta ari ginen elkarrekin gauzak egiten. Ohituta nago parte hartzen dudan zera horretako lodia izaten: askotan bakarra. Ostiralean, ordea, asko ginen eta inori ez zitzaion ardura zein zen lodiena edo nor zen nor baino lodiagoa. Halakoetan urduri kantatzen dut beti: parte hartzen dutenek asko irakurri eta pentsatu dute loditasunari buruz, eta ez dut jakiten zer espero den bertsolariongandik edo zein izan daitekeen gure benetako ekarpena. Kontua da kanturako libre sentitu nintzela. Bizitzan oso gutxitan izan dudan sentsazio eder batekin kantatu nuen. Esango nuke, kantuan hasita, sekula ez dudala hain seguru jakin ikusleek baloratuko duten bakarra nire bertsoak direla. Barikuan inor ez zen nire bolumena epaitzen aritu, inork ez zuen pentsatu hain lodi egoteko gutxi afaldu nuenik, inork ez zidan aurpegira bota bizkotxoa jatean zerbaitegatik naizela lodia, inork ez zidan osasunaren izenean zeintzuk diren ere ez dakizkien nire ohiturak aldatzeko gomendatu.

Orain esango duzue esajeratu egin dudala. Zuek guztiok andra lodi bat publikoaren aurrean ikusten duzuenean, haren jarduna dela epaitzen duzuen bakarra. Sinetsi nahi nizueke, baina…