«'Leuzemia' hitza esatea ere kostatu egin zitzaidan»

«Zergatik niri?». Galdera horren inguruan gotortutako pentsamenduetan murgilduta oroitzen du bere burua Elordi Garciak. 26 urte besterik ez zituela leuzemia diagnostikatu zioten, eta orduan izan zen. Hainbat astetako pattalaldiaren ostean, erietxera joan zen; proba batzuk egin zizkioten, eta berehala eman zioten diagnostikoa: «Esan zidaten seguruenera leuzemia izango nuela. Ez nuen sinetsi nahi izan hasieran. Pentsatu nuen: 'Beste norbaiten analitika hartuko zuten'». Orain argi du hasierako «ukazio» horretatik «onarpenerako» bidea ezinbestekoa izan zela, eta estimatzen du halako prozesu bat bakarrik egitea idorregia eta malkarregia zela ulertzeko izan zuen argitasuna ere: «Beti izan naiz oso pertsona independentea, baina une horretan jabetzen nintzen ez nintzela bakarrik aterako: laguntza onartu nuen». Liburu batean jaso du gaitzaren prozesua, hainbat gogoetarekin batera: Imparable, hasta la médula (Geraezina, muin-muineraino). Hezur-muineko transplante bati esker lortu zuen osatzea, eta donazioaren aldeko aldarri bat ere bada liburua; zer den azaltzeko eta bizitzak salbatzen dituela gogorarazteko: «Hezur-muin transplanteen inguruan ezjakintasun handia baitago».

Usu errepikatzen du «onarpenerako» bidea egitea garrantzitsua dela. Baina bidean beste emozio asko loratzen utzi behar dira. «Triste eta burumakur» egoteko egunak ere «onartu» egin behar dira: «Osasuna galtzea dolu bat da, eta prozesu bat egin beharra dago onartu arte», azaldu du. «Niri leuzemia esatea ere ikaragarri kostatu zitzaidan: ez zitzaidan ateratzen». Bide horretan egiten diren aurrerapausoak, ordea, arnasa dira direla uste du: «Onartzeko prozesua zenbat eta arinago egin, hobeto; gaixoentzat, eta ingurukoentzat». Izan ere, ez da erraza gaixotasunak dakarrena: «Indarra, adorea eta borondate handia behar dira»

Familiatik urrun harrapatu zuen diagnostikoak, Madrilen. Berehala izan zituen ondoan etxekoak. «Erietxeko korridorean ikusi ninduen amak, negarrez». Berehala besarkatu zuten. «Han gelditzea erabaki nuen, eta ama han geratu zen, nire etxean, eta ospitalean. Hilabete egin nuen erietxean, kimioterapia hartzen. Ahizpak ere lan baimena eskatu zuen. Aita joan-etorrian ibiltzen zen. Ez naiz inoiz bakarrik sentitu, eta niretzat ikaragarrizko laguntza izan da». Eta iraupen luzekoa: «Medikuak esan zidan prozesu guztia ondo bazihoan bi urte beharko nituela sendatzeko. Hiru urte izan ziren azkenean».

Ispilu aurrean

Minbiziak eta minbiziari aurre egiteko tratamenduek itxura fisikoan ere eragina izaten dute sarri askotan. Garciak ere bazekien, adibidez, kimioterapiaren ondorioz ilea galduko zuela. «Gogorrena izan zen betileak eta bekainak galtzea; aurpegiko espresioa ere galdu egiten duzu». Hor berriz barrura begirako «prozesu» bat egin behar izan zuen. «Zeure burua onartzen duzunean, ikasten duzu baita ere zeure burua maitatzen». Medikuek adierazi izan dioten «gaixo ona» izan dela. «Eta zaintzaile onak izan ditut: familia, lagunak. Zaintza onartu nuen moduan, erraztu egin nahi izan diet haiei ere bidea. Haiek haien onena eman dute; nik, nirea».

Behin transplantea eginda ere, une zailak izan zituen: «Lau aldiz egon nintzen ZIU zainketa intentsiboetako unitatean». Larri egon zen zenbait unetan, eta «oso nekatuta» ere sentitu zen, joateko prest ia. Baina bizitzen segitzeko bulkada sentitu zuen, besteak beste, jaiotzear zen iloba gogoan. 5 urte ditu orain.

Ikusi gehiago:

Minbizia: muinera hamar galderatan

«Malkoak barruan gorde behar dituzu askotan»

«Aldarrikatzen dut nire gorputza bular bakarrarekin»

«Pazienteari entzun egin behar dio medikuak»