Finalaren ondorengo egunek aurrekoek baino lan gehixeago ematen diote Beñat Gaztelumendiri (Donostia, 1987). «Pasatutakoan zerbait lehertzen da, barruan azaleratu gabe ezkutatuta egoten dena». Orain arteko finalak «zurrunbilo bat bezala» bizi izan ditu, bertsolaritzaren barruan duten esanahiarengatik, eta halatsu gertatu zen herenegun ere. «Oraindik ez dut berrikusi, eta sentsazioekin ari naiz, analizatzeko denborarik hartu gabe; nik ere nahi dut horrelaxe bizi, bere horretan utzi pausatzen».
Pozik dago. Batetik, Iruñean aritu zirelako: «Iruñeari zor genion horrelako egun bat». Bestetik, taldearengatik: «Komentatu izan da argazkia zer inportantea zen, baina, horretatik aparte, asmatu genuen elkar babesten eta elkarrekin egiten». Eta, azkenik, gustura geratu zelako egindako lanarekin, orain bost urteko final «grisaren» kontrastean: «Sentsazioa eduki nuen ariketa guztietan utzi nuela gustura gelditzeko moduko zerbait. Irristadatxoren bat ere bai, gorabeheratsu aritu nintzelako, baina uste dut gorako gehiago izan nituela beherakoak baino».
Zazpigarren egin zuen 2017an; seigarren aurten. «Aurrekoan, lan handia eginda joan nintzen teknikoki, errima eta joskera aldetik... Baina jarreran edo kokapenean hutsune bat neukan, eta justu hori lantzen aritu naiz ordutik». Iruñean, gorputzaldi onarekin aritu zen, «sortzeko» jarrerarekin: «Iniziatiba nik hartuz, zain egon gabe, eta bertsokideak zerbait proposatzen zidanean ere horretara moldatzeko eta jolas baten moduan bizitzeko prest».
