Ez da jolasa

Ez nau harrotasunez betetzen esatera noanak. Ohartu naiz egunotan etxean gelditu beharra jolas moduan hartu dudala nolabait. Eragozpenen bat ekarriko dit, baina ez berebizikoa. Etxetik lan eginen dut, gehienetan bezala. Galduko ditudan kanpoko lanek ez naute erreka joaraziko. Bitartean, etxeko terrazan bermuta, etxeko sofan telesail maratoiak, irakurraldi ahaztuak, kalean maskara, ilarak merkatuan... ginkana apokaliptiko batean banengo bezala. Baina mundu guztiak ezin du jolastzat hartu; koronabirusak hildako baino pobre gehiago utziko ditu. Sanitarioa beste larrialdi ekonomikoa da.

Espainiako Gobernuak asteburuan hartu dituen neurriak ikusita, irudipen antzekoa izan dut. Kontu sanitarioak gorabehera, ez ote dabilen Pedro Sanchez eta, Espainiako ezkerra oro har, estatu indartsu, zentripetu eta autoritarioa izatearekin jolasean. Larrialdi sanitarioan sublimatutako espainiartasun zentralista irudikatzearekin jolasean. Militarrak kalean, ez ospitaleetan, kalean! Birusak ez du lurraldeen berri, edo horrelako zerbait bota zuen Sanchezek. Gaixoaldia gaindituko badugu, elkartuta (unidos) egoteko deiak ez zeukan deus osasun aholkutik.

Nire etxezulo fantasiarekin bezala, funtsean honako hau ere ez da jolasa.