Eva

Osteguna, 11:00am:
Zenbat egun pasatu dira jada? Berrogei, bederatzi, ehun... hiru urte?

Ostirala, 3:30pm:
Nire atikoak balkoi bat du. Dituen dimentsioekin,egun, terraza kontsidera genezake. Ondoko etxebizitzaren teilatua amaitzen da nire balkoian. Batzuetan teilatutik gora igotzen naiz, tximinia zaharraren ondora. Bertatik hiriko beste teilatuak ikus ditzaket. Balkoia lorez betea dut. Wisteriak landatu nituen. Wisteria hitzak histeria hitza gogoratzen zidan, horregatik landatu nituen. Ez naiz landareetan aditua. Wisteriak hostotsuak dira, bizilagunek ez naute ikusten, baina nik, nire txokotik, guztia ikus dezaket. Beraien balkoiak, kalea behean... Lorez bete dira, wisteriak.

Asteartea, 8:00pm:
Bikinitan egon naiz. Immorala, badakit. Eguzkia hartzen egon naiz. Ez dut Instagramen jarri. Pribilegio bat da. Ez dut nire pribilegioen berri eman nahi.

Larunbata, 10:30am:
Eztula. Kafea hartu ondoren, berriz jarriko dut termometroa. Joder, beldur puta hau ez ote da inoiz pasatuko? Eztula, itzuliko al da inoiz eztul izatera? Medina irakasleak jantokian kontatzen zizkigun istorioak etorri zaizkit burura, Marlowe eta Shakespearerenak. Batak besteari, emanaldiak dinamitatzeko, tisiak jotako gaixoak bidaltzen zizkietenekoak. Eztula. Antzokietan karameluak poliki-poliki irekitzen dituzten horiek faltan botatzen ditut. Ez dakit inoiz, antzoki batean, berriz eztula entzuten utziko didaten. Ez dakit, inoiz, antzeztoki baten gainera igo ahal izango naizen berriz.

Osteguna, 9:00pm:
Balkoian amaitzen den teilatura katu bat iritsi da. Begietara begiratu dit, katuek beldurra ematen didate, eta nazka pixka bat. Ez dakit zergatik, baina begiradari heldu diot, tinko. Denbora asko pasatu da, biok mugitu gabe, elkarri begira. Bat-batean ahoa mugitzen hasi da, eta salto batean teilatu gora igo aurretik, «Epa!» esan dit.

Astelehena, 1:00am:
Katuaren zain egon naiz. Ez da itzuli.

Asteazkena, 9:00am:
Insomnio puta. Ez dut lorik egin.

Igandea, 6:00pm:
Wifia joditu zait. Joder. Puta. Ostia. Oraintxe. Ez doa. Ezin dut ezer ikusi, ezin naiz konektatu. Deskonektatuen paradisu bat balego, hau litzateke.

Asteartea, 8:00am:
Aurreko balkoiko bizilaguna negarrez topatu dut. Nire wisterien atzean ezkutatu naiz. Berak negar nola egiten duen zelatan. Ez nau ikusi. Ez diot ezer esan. Etxe barrura sartu da. Ni ere bai.

Asteazkena, 11:00pm:
Azkenean kaxa armairutik atera dut. Bere arropa guztia kaxa txiki horretan kabitzen zela pentsatzea ere. Zortzi urte, bost kamiseta eta bi galtza pare. Kaxa atera dut, armairua sentitu dut niri eskerrak ematen.

Osteguna, 10:00pm:
Katua itzuli da. Ez da gerturatu. Urrutitik begiratu nau. Beltza da, begi urdinak ditu, konbinazio arraroa. Joan aurretik, begi bat kliskatu dit.

Ostirala, 4:00pm:
Teknikoa etorri da wifia konpontzera. Guanteak jantzi ditut, eta maskarila. Etxeko alfonbrak kendu. Plastikoa jarri dut routerraren ondoan. Berak ez zeraman babesik. Kubatarra zen. Tipoa joan denean kaka bat sentitu naiz. Dutxa bat hartzen ari nintzela zineman ikusi nuen lehen filma gogoratu dut. E.T., estralurtarra. Amerikarrek E.T.-ren etxea plastikoz betetzen zuten momentuak kristoren beldurra ematen zidan. Nire islada ispilu lurrunduan. Nor da erakusten duen hori? Zigarro bat piztu dut. Behintzat Internet badabil.

Igandea, 11:00am:
Berriz angustia, asma edo ez dakit ze ostia den hau. Ezin arnasa ondo hartu. Ez dut gehiago mobilean koronabirusa tekleatuko. Ez dut gehiago Koronabirus Euskadi Por Municipios bilaketa egingo. Ardiak otsoaren beldur ziren, baina azkenean, artzainak jan zituen.

Ostirala, 8:00am:
Lo gaizki egitearena ohitura bihurtzen ari da. Gaurko lo eza beste zerbait izan da, ordea. Lo seko nengoen, eta, bat-batean, KRAK. Hots arraro batek esnatu nau. Gelan bertan izan da. Ohean. Argia piztu dut. Ez da ezer apurtu... ohe azpian begiratu dut. Batzuetan haurtzaroko beldurrek kolpatu naute. Agian hori izan da, agian ametsetan nenbilen. Argia itzali dut. Ez nau loak berriz hartu. KRAK.

Larunbata, 11.00am:
Balkoian, estreinatu ezin izan genuen testuari errepasoa ematen nenbilela, katua itzuli da. Abilezia miragarriz, teilatutik behera salto egin, eta nire altzoan jarri da. Ez naiz mugitu. Ez dit beldurrik eman. Eguzkitan egon gara biok.

Astelehena, 10:00pm:
Egun oso batez, etorkizunean ez pentsatzea lortu dut.

Asteartea, 2:00am:
Esna nago. Ziur nago, hemen, gelaren barruan, ohean, nire ondoan KRAK arraro bat entzun dut. Agian nire barrutik zetorren?

Asteartea, 11:00pm:
Egun oso batez, nire konpainiaz disfrutatzea lortu dut.

Asteazkena, 3:00am:
Esna. Gauaren erdian. Nire barrutik zetorren. Krak, krak, krak, krak, krak. Ez dit beldurrik eman.

Asteazkena, 7.00pm:
Liburu bat leitzen ari nintzen gertatu denean. Arratsalde eguzkitsua. Katua nire oinetan, garbiketa sakonean dabil. Azkura arraro bat sentitzen dut. Biriken artean, estomagoaren hasieran dagoen zulotxo horretan... joder, ezin azkura jasan. Kamiseta altxatu. Zerbaitek pikatu dit, fijo... Eta orduan ikusi dut... Kimu bat. Kimu bat irten zait, justu bi biriken artean dudan zulotxo horretan. Xuabe-xuabe tira egin diot. Gorputzetik banandu dut. Sustraiak ditu. Sustrai luzeak. Katuak «landatu» esan, eta salto batean joan da teilatutik gora. Soberan nuen loreontzi bat hartu, lurrez bete, eta bertan landatu dut nire gorputzetik atera berri dudan kimua.

Osteguna, 10:00am:
Segidan lo egitea gauza ederra da. Esnatu eta nire eskuratze berria begiztatzera joan naiz. Jada ez da kimu bat, zuhaitz nimino bat dut balkoian orain. Bapo gosaldu dut.

Ostirala, 6:00pm:
Nire kimua zuhaitz egin da. Balkoi osoa bete dute bere adar eta hostoek. Nobedadea ez da, ordea, zuhaitzaren tamaina. Garbantzu baten tamaina duen fruitu bat irten zaio. Txiki-txikia. Zein ote da nire zuhaitzak ematen duen fruitua? «Zain egon behar», esan dit katuak.

Ostirala, 7:00pm:
Nola hazi daiteke horren azkar zuhaitza, eta horren poliki fruitua.

Asteartea, 9:00pm:
Jendea kalean dabil, teilatutik ikus ditzaket. Pozik. Konfinamendua amaitu da. Nik, ordea, ez dut beste ezer buruan... Zein ote da nire zuhaitzak emango duen fruitua?

Larunbata, 10.00am:
Katuaren mingain latzak esnatu nau. Ohetik salto batean jaiki naiz. Balkoira noa, katua atzetik. Hor dago zuhaitza, adar ederrenean nire fruitua, sagar gorri-gorri bat. Eskuetan hartu, eta tira egin diot. Krak txiki batekin askatu da adarretik. Zenbat egun pasatu dira jada? Berrogei? Bederatzi? Ehun... hiru urte?
    Katuari begiratu eta sagarrari kosk egin diot.