Kazetariak mehatxatzea urraketa larrienen aurrekaria da

Kazetari gisa identifikatu nintzen, baina haiek ukatzen jarraitu egiten zuten. «Ez zara kazetaria, honek ez dit balio», esan zuen nire kazetari karneta eskuan zuela sorbaldan izar bat zuenak. Oso ondo identifikatuta nengoen kazetari gisa, baina haiek, bi poliziek, ni beldurtzeko asmo argia zuten. Haserretuta zeuden grabatu nituelako. Istiluen aurkako zenbait unitate Monastiraki plazan zeuden, Atenasko epizentro turistikoan. Turisten artean hortzetaraino armatutako istiluen aurkako polizien irudia deigarria zen eta, begi-bistako arrazoiengatik, berria izateko baliagarria. Grezian erabat legezkoa da polizia uniformedunak grabatzea espazio publikoan. Baina, haiek frogatu nahi zutenez, legezkotasunak ez du erabakitzen haiek egiten dutena edo egiten ez dutena. Grabatzen ari nintzela ikusteak traba egin zien, eta mehatxu egitera etorri zitzaizkidan. Atxilotu egingo nindutela mehatxatu ninduten, eta fisikoki beldurtu ere egin ninduten, ulertaraziz men egiten ez banuen edonoiz muturreko bat jasoko nuela. Ez zekiten, ordea, une hartan ere grabatzen ari nintzela. Dena daukat, bost minutu dirauten mehatxuak eta ustez beraiek defendatzen duten legezkotasunaren mespretxua. «Berdin zait zer zaren, nahi badut atxilotu egingo zaitut, ez dut arrazoirik behar», grabazioan ondo entzuten da, nik zera esan ondoren: «badakizue kazetaria naizela, eta legeak dio eremu publikoan uniformearekin bazaudete graba zaitzaketedala».

Aurreko egunean, unitate bereko poliziek ez zuten mehatxuekin nahikorik izan. Poliziak manifestariak jipoitzen ari zirela grabatzen saiatzen ari ziren kazetariak kolpatu zituzten. Abokatuak ere jo zituzten. Eta hemen dator benetan larria dena: kazetariak eta abokatuak ez gara honen protagonistak. Barkatu zutabe honen hasieran hala iruditu bazaizu, lehen pertsona erabiltzea baliabide literario soila da. Kazetariok jo egiten gaituzte, hain zuzen ere, jende arruntarengan indarkeria gehiago erabili ahal izateko. Kazetariak beldurtzea haien inpunitatea bermatzeko modu bat da, modu bakarra ez bada ere. Aurreko egunean, poliziek manifestari baketsuei ostikoak eman zizkieten buruan, zuzenean gas negarra bota izan zioten gurpil-aulkian zihoan pertsona bati, borraz eraso zieten neska gazte izutuei, ukabilkadak eman zizkieten eskuburdinak zituzten atxilotuei, eta flash granadak bota zizkieten manifestatu nahi zutenei.

Hori guztia Atenasek azken hilabetean bizi duen errepresio zurrunbiloan gertatzen da. Uda ez da izaten ari turistek Instagramen erakutsi nahiko luketena. Duela aste batzuetatik hona, poliziak bortizki eragozten ditu turismoak eragindako gentrifikazioaren aurkako manifestazioak, gobernuaren suteen kudeaketaren salaketak eta gose greban zegoen Giannis Michailidis preso anarkistarekiko elkartasuna. Gobernuak, poliziaren bidez, bertan behera utzi du de facto manifestatzeko eskubidea. Arbitrarioki, azalpenik eman gabe, Atenasen manifestatzea debekatu du. Deitutako mobilizazioak daudenean, poliziak kontrol zorrotzak ezartzen ditu, mundu osoko mugikortasuna mugatzen dutenak, turistena izan ezik.

Turistak, honekin guztiarekin zerikusirik ez dutela ematen dutenak, ez dira arrotzak. Grezian turismoak izan duen gorakada—hamarkada bat darama bisitarien errekorrak ezartzen— erabat lotuta dago langileen, lurraldearen eta hirien ustiapen-ereduarekin. Greziako oporrak merkeak eta erakargarriak dira miseriazko soldatak ordaintzen dituztelako, itsasertza txikitzen ari direlako eta lehen Europako alokairu-merkaturik merkeenetako batean zeuden ehunka mila etxe Airbnb direlako. «Zuen oporrak, gure miseria», Exarjia auzoko milaka bizilagunek oihu egin zuten duela aste batzuk, orain arteko gentrifikaziorik handienaren aurkako manifestazioan. Oktabilla batek zioen: «Bizi nahi al duzu benetako esperientzia greziarra? 600 euroko soldatarekin bizi zaitez 400 euroko alokairua ordainduta». Eta polizia batek jipoitu zaitzala kexatzen bazara.