Tentazioa izan dut gaurko zutabe hau ez idazteko. Edurne Elizondok, Nafarroako Hitza-k duen koordinatzaile maitagarriak (basoko maitagarria ere ez ote den zalantzak ditut), bi aukera eman zizkidan, beste proiektu batzuetan murgildu eta hau utziko nuela esan nionean: agur esateko azken zutabe bat idatzi edo, nahiago banuen, erreleboa besterik gabe ondorengoari pasatu. Nire erantzuna bazekiela ziur naiz.
Eskola zaharrekoa naiz, edo, nahiago baduzue, X belaunaldikoa. Telefonoa hitz egiteko ere erabiltzen duten horietakoa. Watxap elkarrizketak amaitzen ditut. Eta zerbait bukatzen denean, kostata bada ere, bukatu dela esateko hitzak bilatzen ditut. Edo, agian, ez da adin kontua. Narratzaile sena izan daiteke: hasiera, gertaera eta bukaera dituzten egituren beharra. Edo erantzukizuna ulertzeko modua. Edo gauzak hasi eta bukatu egin behar dira esaldiak hezi izana.
Susmoa dut balizko arrazoi hauek denek oinarri bera daukatela: amaieren beharra. Alternatibaren eragina ikusi besterik ez dugu. Agur esan gabe gure bizitzatik desagertzen diren horiek, edota ghosting praktikatzaileek uzten diguten zulo mingotsa ez dago haur batek duen amaiera zoriontsu edo barregarriaren gosetik hain urruti ipuin bat kontatzen diogunean. Heriotzak berak, amaieretan behin betikoenak, bere errituak ditu.
Baina alternatibak badu bere xarma ere. Eta belaunaldi berriak zein zaharrak liluratuta gauzka. Sakelakoa beti lagun, sare sozialeko harreman itsaso mugagabean bizi gara. Etenez eten, amaierarik gabeko elkarrizketak burutzen ditugu. Pantailek, ate irekiak balira bezala, ez dute atsedenik hartzen; beti dira kaixo; agur, inoiz ez.
Amaierek, eta heriotzak, nola ez, beldurra ematen digute. Baina, esan bezala, beharrezkoak (eta saihetsezinak) direnez, ez gaitezen mamu izan, agur esateko modu ederrak erabil ditzagun. Nik bi gogoratu nahi dizkizuet: besarkadak eta txaloak.
Bost urte dira pandemia izan zela. Gehiegi ez dugu ikasi, kontrakoa zirudien arren, baina gauza bat bai: besarkadak ematen. Garai beldurgarri horietan, musukoak musu ematen utzi ez, eta besarkatzen hasi ginen. Denbora luzez kontakturik gabe egonak, besarkada estuak eskertzen genituen. Eta oraindik ere horrela agurtzen dugu elkar, topo egitean, eta banantzean.
Bost urte dira pandemia izan zela. Gehiegi ez dugu ikasi, kontrakoa zirudien arren, baina gauza bat bai: besarkadak ematen.
Txaloak diodanean, aldiz, ez nago pandemian pentsatzen, emanaldien bukaeretan baizik. Artistak bere lana amaitu du, baina benetako bukaera txaloek gauzatzen dute. Besarkadetan bezala, bi aldeak daude engaiaturik.
Bernart Etxepareko ikasleei zor diet txaloekin gogoratu izana. Idazle bezala joan nintzen 4. mailako ikasleekin egotera, eta marrazkiz betetako karpeta oparitu zidaten saioa bukatutakoan. Orduan, ikaskideen marrazkiak ikusi nahi zituztela eta erakustea eskatu zidaten haurrek. Hala egin nuen, banan-banan. Eta banan-banan txalotu zituzten. Laguntasuna eta aitorpena, komunitatea egitea zer den erakutsi zidaten artista eskuzabal haiek. Gela hustu eta alaitasunez beterik banandu ginen.
Eta orain, nahi baduzue, zuek ere egin txalo. Nik besarkada bat bidaltzen dizuet.
