«1977ko Martxoaren 8an Euskal Herrian Emakumearen Egun Internazionala lehen aldiz ospatu da, egun honetan emakumeek aurrerantza eraman behar dugun eguneroko borroka gogoratzen dugu gure zapalkuntza eta sozial bazterketaren kontra». Bilboko aitormenaren sarhitza zen. Geroztik Euskal Herriko emazteak nazioarteko egun horretaz jabetu gara, urtero ozenkiago gure berdintasun gosea orrokatuz.
2018az geroztik mobilizazio eguna greba egun bilakatu da pixkanaka. Urtero munduko biztanleriaren erdia lana uztera deitua da, eskubideak dituela mailukatzeko mundua kontrolatzen duen beste erdiari.
Askorentzat lanuztea ekintza antzua da, alferrikako denbora edo diru galtze bat besterik ez. Kontrakoa uste dut, hots, lanerako maitasuna erokeria dela, lanerako grinak bizi-indarrak agortzen dizkigula. Ororen buru, hilinki izatea nagusikeriaren aurkako tresna ikaragarria da. Alta, emazteok segitzen dugu irmo lanean, Sisiforen gisan, sekula amaitzen ez den eginbehar bati kateatuta. Musu truk bete beharrekoa zein kontratupekoa, gure kontu ala agintepekoa.
Enargiako langileek eta zuzendariak lana utzi zuten otsailean, zuzendari honen kargugabetzea salatzeko eta 7.000 euroko lansari nahia defenditzeko. Emazte langileek beren lansariari uko egin dute zenbait astez, nagusi jaunaren onurako. Stockholmgo sindromeaz sufritzen dutela dirudi, bahitzailearekin konplizitate harreman azkar bat garatu bazuten bezala, honi sustengu hutsezina adieraziz. Greba gelditu dute martxoaren 8an, emazteentzat gizonen pareko eskubideak aldarrikatzen ditugun egunean. Estilo hutsa.
