2013an, lau haurrekin sortu zen Beskoitzeko ikastola, guraso baten etxean; handik urte batera lur publikoetan eraikin prefabrikatu bat ezarri eta haur kopuruak etengabe goiti jo zuen. 2018an lehen aldiz, lur horretan eraikin bat altxatzea aipatu zuten gurasoek, haur kopurua goiti zihoalako eta baldintza hobeak ukan nahian. Seaskak, herriko etxeak ez zuelako laguntzeko borondaterik agertu, gastuak bere gain hartzea proposatu zuen urte batzuk berantago, baina saiakera anitzen ondotik, eraikitzeko baimen eskaera ezeztatua izan zaie aurten. 51 ikasle dira orain, eta prefabrikatuetan segitzen dute. Herriko etxeak laguntzeko borondaterik ez duela agertu salatu dute Julen Jauregik (Lehuntze, 1987) eta Manu Diribarnek (Bardoze, 1987); lehena gurasoen presidente ohia da, eta bigarrena, Cyril Fesquinnekin ko-presidentea gaur egun. Manifestazioa eginen dute Beskoitzen bihar, 11:00etan, herriko etxeak ezarri oztopoak salatzeko.
Manifestazioa izanen da bihar. Zer helbururekin eginen duzue?
JULEN JAUREGI: Euskal herritar guztien laguntza ukaiteko. Guk ez dugu hauturik; aurten baditugu 51 haur, eta ez da posible gehiago halako egoeran atxikitzea gure haurrak. Behar dugu geroari pentsatu, ez dugu itxoiten ahal gehiago. Prefabrikatu horietan, zinez, baldintzak ez dira onenak. Euria delarik, behar da ikusi zer harrabotsa den. Horregatik, Seaskak deialdia egin du manifestaziorako, denen laguntza ukaiteko: ez da bakarrik Seaskaren sareko deialdi bat, euskararen mundukoa da. Nahi dugu erakutsi ez dugula guk bakarrik ikastola bat nahi, denek nahi dutela. Ez dugu lortu haiekin mintzatzea, baina egun eder eta alaia egin nahi dugu aitzina joateko, guk ere ikus dezagun segituak garela.
MANU DIRIBARNE: Herriko etxeari erakutsi nahi diogu inportantea dela, eta ez soilik guretako. Ongi pasatzea nahi dugu, zinez familia giroko manifestazioa izatea, eta ongi joan dadin. Ez da indar erakustaldi bat; modu baketsuan erakutsi nahi dugu ez gaudela bakarrik.
Herriko etxeak ez du zuen kontrako posiziorik agertu, baina mespretxuz jokatu duela erranen zenukete?
DIRIBARNE: Iduri luke badela zerbait gibeletik; mespretxua balitz, ene ustez, ez lukete sekula publikoki erantzunen, eta are gutiago errateko ikastolaren alde direla. Hor erantzuten dute, baina haien ekintzek ez dute diskurtso publikoa baieztatzen. Oraino okerrago iduri zait. Segur dena da ez gaituztela serioski hartzen, ez baita batere elkarrizketarik.
JAUREGI: Guk beti entzun dugu ikastola soberakina zela Beskoitzen. Herriko etxeak erraten du bakarrik beskoiztarrak izan behar liratekeela ikastolan, baina ez du ulertu ezin direla bakarrik lekuko haurrak izan. Bistan da mespretxua dela: erran ziguten eraikitzeko baimen eskaera egiteko, eta ez digute eman! Ez dute ikusten haurrak direla erdian. Gure egoera ezagutzen dute hastapenetik, baina sekula ez dugu lortu haiekin egiazko elkarrizketa bat ukaitea.
Aldizkari batean, ikastolaren egoeraren berri eman diezue herritarrei. Nolako oihartzuna ukan du? Sostengua baduzue?
JAUREGI: Bai, sostengua badugu. Jakin behar da ikastolako guraso eta haurrak inplikatuak direla Beskoitzeko elkarteetan. Partekatzen ditugu gauzak Oinak Arin elkartean, euskal dantzan aritzeko. Denak elkarrekin bizi gara, eta badugu sostengua eskola publikotik eta eskola pribatutik; hori segur da. Harritzen dira ikusirik zer egoeratan garen eta nola pasatzen den.
DIRIBARNE: Aldizkaria banatzeko ikastolako guraso anitzek parte hartu dute, eta ikusi ditugun Beskoitzeko jendeen artean anitz badira sostengatzen gaituztenak eta herriko etxearen postura ulertzen ez dutenak. Inpresio bera ukan dugu Lurraman banatu dugularik ere. Badugu sentsazioa jende anitz badela ikastolaren alde.
Guraso gisa, zer dakarkizue eraikin bat kausitzeko bataila hori eramateak?
JAUREGI: Gurasoak gara, laguntzaileak gara ikastola batean, dena egiten dugu gure haurrentzat. Ikastoletan dena diruztatzen dugu: haurrak kantinara eramateko, gurasoek bi langile kontratatu eta pagatzen ditugu. Baditugu gauza anitz egiteko, geroari pentsatu dugu. Bistan da nahi genuela beste maneraz pasatzea eta Seaskarekin azken momentua itxoin dugula mobilizazio bat egin aitzin. Gure nahia zen 2018tik zerbait ateratzea. Pentsa zenbat momentu baziren zerbait egiteko, baina orain ez dugu beste aukerarik; ez gara mintzatzen ahal ere herriko etxearekin. Edo mugitzen gara edo hiltzen gara.
DIRIBARNE: Akituak gara borroka luze honekin; egunero mintzo gara telefonoz, abantzu egunero elkartzen gara, akigarria da.
Zer espero duzue?
DIRIBARNE: Nahi genuke biharko manifestazioarekin edo iragan asteartean izan zen danborradarekin herriko etxeak entzutea. Azkenean, behar dira ohartu jende anitzek ikastola hori nahi duela. Gainera, opari ederra litzateke Beskoitzerentzat, eraikin publikoa bilakatuko litzatekeelako.
