Duela urte batzuk, Maiatzaren Lehen batez lagun talde batekin Baionako karriketan manifan gindoazen. 3 urteko neskato bat eramaten nuen bizkarrean. Hura zuen bere lehen manifa, lehen protesta, lehen maiatzaren lehena.
Kasketa buruan, nire sorbalden gainean ixtaklok, neskatoa behatokitik talaian zegoen. Ikusten zuenak liluratzen zuen. Kamioi apainduak, jende lerroak, boz-goragailuek jaurtikitzen zituzten zirtakoak eta kantak, bandera koloretsuak, aldarrikapen oihuak, ke-eragileen kolorezko keak. Bat-batean, taldeko karrak eramanik, oihukatu zigun: «Denak langileak gara!».
Pesta zen baina ez edozein pesta. 3 urterekin, bere baitatik ulertu zuen egun horretan langileak omentzen genituela, inola ere ez lana. Ez zuen laburbide bihurri hori hartu abilak. Harrigarriena zen (baita gogo hisgarriena ere) bere langile egoeraz eta geroaz jabetu zela orduan. Zur eta lur utzi gintuen.
Langileen nazioarteko egun asko, iraganean, odoltsuak izan dira. Chicagoko Haymarket Squareko sarraskia edo Fourmies hiriko tiroketa adibide. Gizon, emazte, haur gehiegik bizia galdu zuen. Borroka egunak ziren, ez ospakizunak.
Gaur egun merguez lurrinak bolboraren usaina ordezkatu du. Atzoko, gaurko eta biharko langileak karriketan ibil daitezke lasaikiago lankide, haurride eta lagun artean. Hitzorduak bere dimentsio oldarkorra galdu badu ere, ez dut gutiesten. Langile anitzentzat elkartzeko parada bakarra da urtean. Haur batzuentzat, berriz, sarbide erritu bat.
Neskatxak 8 urte ditu orai. Baionako karriketan ikusiko dut hain segur ere, xutik manifestarion aldamenean oinez.
