Elias Sanbar palestinarraren entzuteko ohorea izan dut, Gernikaren bonbardaketaren urtemuga kari, Hiriburun, EH Bai alderdiak gomitaturik (Sanbar gomitaturik, ez ni, noski!). Ohorea diot, Sanbar jauna, hitza ez bazaizu gustatzen ere. Nik ohoretzat hartzen dut idazle, diplomata, Mahmoud Darwich poetaren frantsesezko itzultzaile izan zarenaren ahotsa eta diskurtso argia entzun ahal izana. Bi orduz, 1947tik geroztikako etapa eta estrategiak aipatu dizkiguzu ezin argikiago. Zuk Hiriburun erranak ni baino aztertzaile politiko adituago batek aipatuko ditu, hain segur, noizbait.
Nik zure azken hitzari oihartzun egin nahiko nioke hemen, xumeki, ene musikari izatetik. Gure arretaz eskertzeko erran diguzu: «Badakizue, isiltasuna entzuten da; eta gaurko zuenak bihotza berotu dit. Zuen artean onartua sentitu naiz».
Isiltasuna... Musikaren abiapuntua. Musikari eta pedagogo izaten saiatzen naizen hori malkoetaraino hunki duzu zure azken erranaldi horrekin.
Bai, jauna, entzuleria baten isiltasuna entzuten da. Eta, funtsean, isiltzen garenean baizik ez gara entzuten hasten. Gaurko mundu politiko, mediatiko, sozial eta kultura kakofonikoan, isiltasunaren onuren oroitaraztea beharrezkoa zait. Gabriel Arestik aspaldian idatzi zuen:
«Ezer ez naiz, ez naiz ezer, ezpada
Naizena.
(…)
Bidean nago (hain lege gogorra,
hain ordenamendu eskapu gabekoa),
bukaera batera.
(…)
Eta hau da, bai eta ez, orain eta beti eta lehen,
nik diodana,
ez naizena eta
isiltzen dudana».
Nork daki? Isiltzen ikasiz geroz, urriaren 7tik geroz israeldarren desmasien ondorioz hil diren 14.000 haurren isiltasuna entzungo genuke, denek.
