Irriñoarekin deskubritu ditut Biarritzeko itsasbazterreko aparkalekuetako seinale taula elebidunak. Parking payant diote frantsesez. Aparkalekua urririk, berriz, euskaraz. Lehen behakoan irrigarriak izanik ere, panelek laster nahasdura sortu dute ene baitan.
Doakotasun horrek Biarritzek euskararen bultzatzeko duen borondate irmoa erakusten duela arrailerian ari izan dira anitz. Baliteke hiriak EEPren deiadarra entzuna izatea eta Iparraldean 2050ean euskara bizi dadin 27.000 hiztun gehiago lortzeko buru-belarri aritzea. Jakina da dirua edo hain zuzen ere aurrezkia akuilatze tresna onak direla. Baina euskaldunen arteko txantxa hauetatik beste gogoeta ilunago batzuetara lerratu naiz laster.
Akatsak bi desoreka sortu ditu kolpez. Euskara dakitenentzat aparkalekua kitorik izatea erdaldunen haserrea pizten duen pribilegio bat da. Baina erdara ez ulertzeagatik aparkalekua ordaintzen ez duten euskaldunentzat isun arriskuak biderkatzen dira. Hizkuntz nahiagotasunaren bi aurpegiak. Mintzoak zatiketa eta lehia tresnak bihurtzen direlarik.
Hobespen nazionalak bazterketa neurriak aldarrikatzen ditu, atzerritarrei eskubide batzuetarako sarbidea mugatuz, baldintzatuz edo arras ezeztatuz. Preseski, ikuspegi horren indarra da jarrera ekonomikoak nortasunari dagozkion erronkei lotzea.
Akatsa arinkeriaren ondorio bat besterik ez da. Ez du (araiz) xede makur kukuturik. Baina garai politiko zalantzagarri honetan onuragarri iruditzen zait guhauren burua galdekatzea. Denak gara bestearen atzerritarrak. Ni eskuin muturraren alde bozkatu duen Ipar Euskal Herrian arrotz sentitzen naiz.
