Maskarada ikustera goiztiar joanak ginela, lagun batzuekin hizketan aritu ginen; batek ene kronikak lauda zituen… Laudatu hitza agian azkarregia da... Ondoko irakurketan ikusiko...
Nik, nihauren buruaz konfiantzaz betea naizen honek, erran nion, noiztenka, agian, hobeki nukeela isilik egotea edo pentsatzen nituenak idatzirik gabe uztea, publikatu ondoan ez nituela idatzi guziak beti asumitzen. Orduan, guretarik zen Hoztako marrazkilari famatu batek erran zidan irakurri zuela zerbait horretaz (edo entzun? Ahantzia dut, ia bizpahirugarren garagardoan ginen!). Irakurri edo entzun zuen horretan, errana zen idatzitakoa ez genukeela lehen kolpean publikatzera bidali behar. Idatzi, pausatzen utzi, berriz hartu, eta berriz pausatzen utzi beharko genukeela. Horrek eztabaida piztu zuen: «Horretarako denbora eskas dugu!», «Gehienetan bezperan egiten ditugu biharamunekoak!», «A! Gure kultura ez balitz miserian bizi! Gureak ez diren hauteskundeez bahitzen gaituzte! Independenteak bagina!»... Hots, depresioan sartu gabe, laugarren biera manatzera eta maskaradaren entzuteko jartzera joan ginen.
Bai, batzuetan idatzitakoaz dolu dut. «Nor haiz hi besteei halako predikuak egiteko? Hire autokritika egiten ote duk? Zer dakik hik herri eta mundu honetaz, besteei lezio ematen aritzeko? Hobe hikek bai idatzitakoa bizpahiru aldiz berriz hartzea publikatzera igorri aitzin!».
Kronika hau berriz irakurtzean, nago ez denez Hoztako aipamena gehiegizkoa... Denek jakinen dute nor zen Hoztako hura...
Bon, ikusiko... Pausatzen utzi eta agian ondoko irakurketan kenduko diagu...
