Ezarri diguten Hendaiako muga pasatzen dudan aldi oro, ezkerraldean oraindik ikusten den baserriak arreta tiratzen dit. Oroitzen naiz nola xutik eta sendo ikusten nuen duela hogei bat urte. Iduritzen zait kabalak ere ikusten nizkiola garai hartan, inguruko pentzeetan alhan. Urteen poderioz, etxea husten ikusi dut, leihoak hetsi zaizkio. Kabalarik ez gehiago inguruan. Noizbait telefono zenbakia jarri zioten paretan, ea erosle bat agertuko zen. Nork nahiko lituzke ba goizero leihoak Guardia Zibilari eta frantses poliziari buruz ireki? Eroslerik ez zitekeen agertu…
Inguruan, azpiegiturak egonkortu. Okupazioaren garaia hasi zen orduan. Paretetan grafiti egileen obra. Baserria bizi modernoari egokitzen ari zen ustearekin pasatzen nintzaion ondoan Donostia edo Bilborako bidean. Baina biziberritze horrek ere ez zuen iraun. Hainbeste urtean tente eta bizirik egon zen baserria kraskatzen hasi zen.
Gaur egun, pasatzean, teilatua erortzen ari zaiola kontura zaitezke. Laster pareten aldi... Gero naturak bere lana eginen du eta goroldioak eroritako harriak banaka estaliko ditu. Gure haurrak, Bilborako bidean, ez dira konturatuko ere, noizbait, duela ez hain aspaldi, gure baserri bat izan zenik han, leinu baten belaunaldi luzeak etxekoak izan zirela, hain segur errotik euskaldunak zirenak. Frantzia eta Espainiaren arteko muga baizik ez dute ikusiko.
Etxalde hori gure herriaren alegoria tristea baizik ez zait iduri, Lizardiren Asaba zarren baratz hura. Baina Lizardiren poemak esperantzari leiho bat zabaltzen dio, Oskarbik kantatzen zuen eran. Hendaiakoak, ez du gehiago leihorik ere.
