«Obsesioak indar narratibo handia du»

Bere arropa dendan izandako gertaera itxuraz ez bereziki larri bat obsesio bihurtzen zaio Mireni, Aitor Arregiren (Oñati, 1977) Zarautzen erosi zuen film laburrean. Anekdota xume batetik abiatuta, tentsio giroa eta are itolarria ere transmititzen du Aitor Arregiren Zarautzen erosi zuen 15 minutuko film laburrak. Nagore Aranburu, Ainere Tolosa eta Gotzon Sanchez ditu aktore nagusiak.

Ezer larririk gertatzen ez bazaio ere, Miren sufritzen ikusten da zure filmean, edozein ikusleren enpatia sor dezaketen egoera batzuetan.

Film labur bikain asko daude beste era batekoak, jakina, baina niri asko gustatzen zaizkit istorio sinple bat kontatuz, egunerokotasun handiko istorio anekdotiko bat kontatuz, beste kontzeptu batzuk lantzen dituzten filmak. Nik, segurtasuna bilatzeko edo, neuri gertatutakoak edo ingurukoek kontatutakoak hartzen ditut oinarritzat, eta antzeko gauzak bizi izan dituztenekin hitz egiten dut, informatzeko... Saiatzen naiz istorio enpatikoak bilatzen. Agian errazagoa delako; edo gertutik sentitutako zerbaitekin lan eginez erosoago sentitzen naizelako. Gustatzen zait pertsonaiak zerbait proiektatzea ikuslearengana, ikusleak sentitzea gauza bera edo antzeko zerbait bizi izan duela.

Kontatzen dena drama ikaragarria ez bada ere, tentsio handiatransmititzen du filmak, itolarri moduko bat…

Nahiaren eta ezinaren arteko talka bat dago istorioan. Miren oso konbentzituta dago, erabakia du zer esan behar dion Jaioneri, baina gero, errealitatea parean jartzen zaionean, ezina agertzen da. Oso humanoa iruditzen zait hori. Batzuetan uste duzu Clint Eastwooden antzera begiratu eta bestea urtu egingo duzula zure begiradarekin, baina gero konturatzen zara zeu zarela urtzen zarena. Buruan sortzen dugun eszena idealaren eta errealitatearen arteko talka hori oso interesgarria iruditzen zait.

Txikikeria bat izan behar zuena obsesioa bihurtzen da.

Obsesioak indar narratibo handia du. Ikusle moduan gozatu egiten dut ondo kontatutako istorio obsesiboekin. Hor ere identifikatuta sentitzen naizelako. Uste dut ia denok pasa dugula obsesio fase bat, berez txikikeria den gai batekin berotuta, bizitza aldatuko ligukeen zerbait balitz bezala.

Tolosako inauterietan filmatua da amaierako eszena. Zer moduz moldatu zineten?

Beldurrez joan ginen, baina oso ondo etorri zitzaigun hango giroa, arreta puntu pila bat zegoelako inguruan. Gure ondotik hainbeste karroza eta konpartsa pasatzen zenez, jendea ez zen guri eta gure kamerei begira geratzen.

Orain arte, marrazki bizidunetan eta dokumentaletan egin duzu lan batik bat. Hau da zuk zuzendutako lehen film laburra?

Esan daiteke baietz. Lucio film dokumentalean [Jose Mari Goenagarekin batera zuzendu zuen] bada errekreazio zati bat, eta hamar bat egunez egin genuen lan fikzio bat grabatzen. Hori da fikzioan eta aktoreekin lan eginez aurretik, profesionalki, zuzendari gisa egin dudan lan bakarra.

Film laburra, zuretzat, berezko balioa duen genero autonomoa da, ala urrats bat film luzeak zuzentzera iristeko bidean?

Bi alderdiak ikusten ditut ondo. Lehen uste nuen film laburrak jendea ezagutzeko eta konplizitateak sortzeko bide bat zirela, horiei esker film luzeak zuzendu ahal izateko. Orain jabetu naiz berezko balioa eta interesa ere badutela. Istorio batzuk laburrak dira, film laburra izatea eskatzen dute, zoragarriak izan daitezke hamar minututan kontatuta, edo minutu bakar batean. Film labur batzuek sekulako maila dute.

Aurrerantzean zer egingo duzu zinemaren munduan?

Moriartiko kidea naiz, eta Moriartin era guztietako lanak egiten ditugu denok: zuzendu, ekoitzi, gidoiak idatzi… Askotan ez dakizu nondik joko duzun. Film luze bat zuzentzeko gogoa badut, baina zuhurtasun handiz esaten dut hori, horrelako proiektu bat eraiki eta martxan jartzea oso lan handia baita... Moriartin proiektu batzuk daude bidean, baina oraindik ziurtatu gabe. Beraz, ez dakit zer lanetan ariko naizen.