'ECLIPSE TOTAL'
Dramaturgia eta zuzendaritza: Àlex Cantó, Joan Collado, Jesús Muñoz, Pau Pons. Antzezleak: Àlex Cantó, Jesús Muñoz. Eszenografia eta jantziak: Pont Flotant. Argiztapena: Marc Gonzalo (AII). Soinu-espazioa: Adolfo García. Lekua: Iruñeko Gayarre. Eguna: Martxoak 14.
Pont Flotant talde valentziarrak berriro bisitatu du Gayarre antzokia. Aurreko Yo de mayor quiero ser Fermin Jimenez (Nik handitan Fermin Jimenez izan nahi dut) proposamenak askatasuna, erlatibizatzea eta bizipoza aldarrikatzen zituen izen bereko artista iruindarraren nortasunean oinarriturik. Egun, 11 urte geroago, serio bezain jolasti jarraitzen dute, eta hala mintzatu zaizkigu Lur planetaren eta gure espeziearen akaberaz hiru parte dituen Eclipse total-en (Eklipse osoa).
Lehenbiziko zatian Alexek eta Jesusek lagunen arteko solasaldi bat antzeztu digute. Oholtzako aurrealdean, hariak ateratzen dizkiote zerrenda luze bati; bertan idatzita daude euren aurreko senideen jaiotza eta heriotza-datak, bai eta aktoreenak ere. Geroxeago, beste zerrenda batekin, Lur planetaren eta bertako espezieen agerpenaz eta desagerpenaz arituko dira. Homo sapiens-ok desagertuko garela azaltzen duten moduan, etorkizunezko plaka tektonikoen fusioaz dihardute. Antzezpen tonua guztiz naturala da, antzezle plantarik egiten ez dutela primeran irudikatuz. Bi zerrenda horietako batean eklipse osoen urteak idatzita daude. Zenbat belaunalditan ez da horrelakorik ikusi? Nork ikusi zuen azkena zure familiak?
Trantsiziorik gabe, bigarren ekitaldiari ekingo diote. Alde batetik absurdoa irudikatuko dute bazkaltzeko mahaiaren gainean etzanda, eta jantzi pila baten atzean ezkuturik, atzeko paretan proiektatzen diren galderei luze erantzun diete. Galderak ez dira nolanahikoak, baizik eta ikusleen sentimenduak eta oroitzapenak kitzikatzekoak. Aktoreek diotenak haien egia dirudi, biluzte ariketa ez-traumatiko bat, berriro ere aurreko zatiaren tonu informalaz baina ikusleak interpelatu eta hunkitzeraino. Zenbat bikotekide izan dituzu? Zenbat bizileku? Zenbat lan izan dituzu gustuko? Zenbat hildako ukitu dituzu? Zenbat hiletatan egon zara?...
Hirugarren atala eszenografikoki txalo beroak jasotzeko modukoa da alde guztietatik. Hasieratik taulen gainean egon den mahai luze errektangularraren inguruko aulkiak prest daude bazkaltiarrentzat. Hor eseriko dira Alex eta Jesusen aita-amak, haien bikotekideak, seme-alabak, aitona-amonak eta abar. Paella alegiazkoa zen, jankideak nola. Bi aktoreek guztion paperak antzezten dituzte eserlekuak aldatuz eta ahotsa beste eran modulatuta. Benetan entzun eta ikustekoa, gainera katalana eta gaztelania nahasian erabili dituzte, familiaren arabera. Kontu-kontari ibiltzen dira gero eta handiagoa egiten den sustrai baten irudiaren azpian. Une batean belaunaldi gazteagoak eseriko dira mahaiaren inguruan, eta beste batzuk ez dira egongo. Tamaina eta kolore askotako heliozko globoek inguratzen dute familia ikusezina. Planetak dirudite. Ederra da konposizioa. Mahaia orain arte mantso-mantso ibili da jiraka, Lurra lez. Hainbatetan mahai-tresnen klaskak aditu ditugu, beste hainbatetan itxuraz espaziotik zetozkigun soinuak. Isiluneak segundo magikoak izan dira. Horietan gizakiaren malenkonia eternala irudikatu dutela iruditu zait. Bizitzari eklipsea egiten dion tristuraren itzala eta horren kontrako antidotoa harrapatu dituztelakoan nago. Eta hori oso zaila da, antzerkian behintzat. Bizialdi luzea Pont Flotant-i!
