Azken asteburuan Sonar jaialdian jo nuen. Pandemiaren ondoren Sonar berezi batean kontzertua izan nuen —Sonar CCCB delakoan—, baina inoiz ez Sonar «klasiko» edo «ofizialean». Ilusio handiz jo dut bertan, Espainia mailan agian gehien interesatzen zitzaidan jaialdia baitzen, elektronika eta garaikidetasun jakin baten adierazlea izanik, egiten dudan musikarekin harremana duten bi gai, behintzat nire buruan.
Oso urduri nengoen, ez nekien zer giro izango zen jotzen nuen auditoriumean, zenbat jende egongo zen, eramango nuen jantziarekin arazorik izango nuen (nahiko deserosoa izanik)… Gainera, telebista katalanean zuzenean agertuko zen kontzertua.
Batzuetan, eguneroko egoera sinpleenean urduri jartzen naiz, hartu-eman sozial ohikoenean, eta korrika ateratzeko grina sentitzen dut, nolabait gainditu egiten nauelako, bat-batean, eguneroko bizitzako small-talk batean egindako antzezpen arrunt horrek. Eszenatokian, ordea, abestu behar dudanean, ez zait inoiz pasatu hori. Urduri egotea bai, baina ez da horrela.
Gero kritikak daude, edo jendea zuzenean ikusten duzu kontzertutik joaten, edo hitz egiten, barre egiten… Baina gauza da, momentuan, betebehar oso zehatz bat daukadala buruan, eta ez gustatzearen edo ez iristearen ardura ez dudala nire gain hartzen. Ez bazaizu gustatzen, ez etorri, ez entzun, pentsatzen dut. Ni hemen nago, nahi duen horrentzat, eta niretzat, egin dudan lan hau sortzen eta gorpuzten. Bakarrik egiteak kontrola ematen dit, inork ez du aldatzen daukadan ideia, eta inork ez du manipulatzen emaitza. Emaitzaren irudia nik erabakitzen dut, esanahia, sinboloa, nik pentsatzen dut. Zentzu horretan, segurtasuna ematen dit hausnarketa hori niregan uzteak, eta bilaketa musikal honetan erantzunak nik bilatzeak. Prentsa musikalean erabiltzen den tonua errekorren Guinness liburuarena iruditzen bazait, orokorrean musikaren inguruan eta musikarien inguruan entzuten ditudan narratibak ere kontakizun heroiko/suizidetan kokatuko nituzke.
Hori guztia ez zait interesatzen. Eszenatokian hori da nire posizioa.
