Martxoan album berria aterako dut, baina otsailean izango da aurkezpena prentsa eta entzule jakin batzuentzat, astebeteko egonaldi batean zuzenekoa prestatu ondoren gauzatuko dena —argiak, koreografia edo leku-hartzea, eszenografia, soinu-zehaztasunak… Hori guztia landu eta gero—.
Prentsa-oharretan, newsletter-etan, elkarrizketetan disko bati buruz hitz egitea arraroa da, diskoak gordetzen duena bertan dagoelako, eta ezinezkoa delako, niretzat behintzat, hori hobeto adieraztea.
Aurrekoan, Carolina Durante-ren elkarrizketa batean, entzun nituen esaten gorroto zutela artista batek «nire proiektua» edo «nire lana» kontzeptuak erabiltzea berak egindako musikaren inguruan aritzeko; «produkzioarekin» edo «kapitalarekin» gehiegi erlazionatzen zela musika horrela, eta haientzat seinale txarra zela.
Hori oso ondo dago, erromantikoa da, baina, nire ustez, lana hitza edo proiektu hitza musikatik bereizteak, beti bezala, azken batean ogibide bat den eremu honi kalte egiten dio. Lana ere bada, diru-sarrera bat ere bai kasu onenean, eta horrek ez dio zertan balio artistikoa, purutasuna kendu musikari.
Beraz, hemen espazio txiki hau edukita, diskoari buruz zerbait esan nahi nuen. 2023ko urrian Londresen eman nuen kontzertu gogor batetik jaiotako proiektua izan zen, Donato Dozzyren Voices From The Lake taldearen teloneroa izan bainintzen, eta, behingoz, gizon adeitsu hau ezagutu nuen bertatik bertara, berak horrela nahi izan zuelako, bere borondateari esker bainengoen bere aurretik jotzen. Bere hotelera joan ginen gosaltzera. Donatok nire talentuari buruz hitz egin zuen, nik kafean negar-tantak isuri nituen, eta elkarrekin musika egitea proposatu zidan. Penagatik? Ba gora pena!
Martxoan Erroman disko hau grabatu nuen, eta negarrak jarraitzen du, baina pozarren!
