Beroa egiten du. Palmondoak daude han eta hemen. Jaialdiko zuzendaria etorri da nire bila. Melillako hesiak kilometroak neurtzen ditu. Erdi Aroko kondaira baten eszenatokia izango balitz bezala, hiru hesi daudela esaten dit, hobi bat, eta arantzadun beste hesi bat, Marokoko aldean azken hori, Espainian debekatuta daudelako, baina Espainiatik zentimetro batera, ez dago arazorik.
Bestalde, esaten dit, eta paradoxikoki, kultura ezberdinak bizikidetza baketsuan existitzen direla hiri honetan, historikoki. Sefardiak, musulmanak, kristauak… bizilagun eta lagun.
Kotxean hirira sartzen gara. Leihotik ikusten dut: militar asko daude, Espainiako bandera asko. Ez zaigu ba ahaztuko bat-batean non gauden, zeinena den lur zati hau.
Kontzertua jotzera noa. Norbaitek «Ongi etorri!» dio, euskaraz. Nik «shukran» erantzuten dut. Nire hitzetan gehiegi pentsatu gabe, jotzen hasten naiz. Guztia oso surrealista.
Baina beteta dago, eta, hurrengo egunean, jaialdira noa kontzertuak ikustera, eta bertan, jendea hurbiltzen zait, argazkiak nirekin ateratzera. Lehenengo aldian, beraien argazki bat nahi dutela ulertzen dut; denek barre egiten dute, «No, contigo, contigo».
Asko tematuta daude euskarak eta iparraldeko afrikako hizkuntzen arteko ezaugarri amankomunak daudela adierazten. Beste asko Melillari buruz jarduten zaizkit, hiria saltzen ariko balira bezala. Nik, egia esan, kontzertua entzun nahiko nuke, ez gaia ez zaidalako interesatzen, baizik eta pertsona hauen begiak dilatatuta daudelako, garrasika hitz egiten dutelako, loop-ean sartzen direlako, eta, batez ere, norbait jotzen ari delako, guretzat.
Ezinezkoa da, ordea, kontzertua entzutea. Krokodiloak dirudite, Erdi Aroko hobi horretatik atera direnak, hortzak alde batera eta bestera dardarka, begiak beltz, afari bila. Ofizio honen irudi ohikoenetarikoa, nazioarteko bandera bat, ez zait ba ahaztuko, hau rockaren mundua dela.
