«Haserretu» eta gehiago

Eez da bidezkoa kontzertu batera ilusioz eta aldarte onean joan eta emanaldiak musikalki-artistikoki sorraraz ditzakeen sentsazioetatik haragoko kontuengatik haserretzea. «[...] Musika gehiegi dago orain, baina arreta txikiagoz entzuten da. Kontzertuetan jendearen jarrera axolagabeak haserretu egiten nau. Antzeko zerbait gertatzen zait zineman ere. Oso gutxitan joaten naiz», aitortu zion Xabier Montoiak Antton Iturbe kazetariari, Badok.info webguneko Soinu Eleak atalerako izandako solasaldian. «Ados nago. Ikuskizunean egoteari edukiari baino garrantzi handiagoa ematea ez dut inoiz ulertuko», Iturbek.

«Haserretu» esanda, Montoia motz geratu dela adieraziko nuke, oker egoteko beldurrik gabe. Haserretu-ren tokian jarri sumindu, sutu, zakartu... Formatuak eta ikus-entzuteko manerak aldatu ezean, eta kontzertuetan eta zinema aretoetan, adibidez, adierazten den axolagabekeria hori gaitz betierekoa, erremediorik gabekoa dela pentsatzen badugu, aukeratu tristatu eta goibeldu ere bai. Edo bi multzoetatik aditz bana hautatu, aleatorioki, zergatik ez, eta esaldia osatu: «[...] Jarrera axolagabeak sumindu eta goibeldu egiten nau». Bi sentipenak azaleratzea posible da.

Izan ere, eskaintzen den edukiaren jarraitzaile fidel eta puruaren nagusitasun morala gorabehera, kontzertuetan ez baitago autofotoak egiten dituena, saioa grabatzen duena, une oro hizketan ari dena edo show-ari bizkarra ematen diona baino gauza gorrotagarriagorik. Eta zer esan zinema aretoetan ahapeka aritzen direnez edo sakelakoa hamar minutuz behin, antsiaz, kontsultatzen dutenez... Galdu dugu kontzentrazio ahalmena, baina pazientzia handiagoa daukagu. Ezin ulertu, bestela, haserretu hori sutu, sumindu ez izatea.