Bizitza Eztia albuma kaleratzear nago. Tolosako Inauteriak dira, ahotsa zaindu behar dut, ezin naiz gaixo jarri, ez naiz aterako, ez dut lagunekin afalduko. Etxean nago, baina festa kanpoan gertatzen ari da, gupidarik gabe. Hurrengo goizean, maleta lurrean dagoen zaborra saihestu ezinean arrastatzen dut San Franzisko kaletik estaziorantz. Mutil bat dago, ezinegon existentzial batean murgilduta, estazioko guardiei kexaka.
Madrilera iristen naiz. Arratsaldea Alberto teknikari eta lagunaren etxean pasatzen dut bere gitarra-pedalak probatzen, kontzertura eraman ditzan, azken abestia orain gitarrarekin jotzen dudalako. Gustatzen zaizkit. Mac DeMarcoren soinua imitatu nahi dut, baina gutxi eta gaizki joz.
Hotelera noa, prestatu, poltsako entsalada afaldu eta Radio 3ko estudioetara noa. Han, 22:00etan elkarrizketa egin eta buelta, 09:00etan han berriro egoteko, bertako kontzertuak grabatzen. Ez dakit zeinek ikusten dituen gaur egun, baina lana eskatzen dute. Arratsaldeko laurak arte nago han, gauza guztiak muntatu eta desmuntatu —eszenografia barne, paketeria-zerbitzu batek eramanda— eta kontzertua bi pasetan egin bitartean. Hori hamar bat funtzionario eta langileren aurrean. Inork ez du behatz bat altxatzen laguntzeko. Bakoitza bere kamerara, bere argira. Eskerrak hondoan mutil bat dagoen erdi-dantzatzen. Norbait bizirik.
Kamerinoko paretak banden izenez estalita daude. Ea zeinek handiago jarriko, deigarriago marraztuko bere izena. Managerrak nirea idazteko esaten dit. Pentsatzen dut, ze behar arraroa dugun, eta hain agerikoa; niri begiratu, niri erreparatu, ni bai, pasatuko naiz belaunaldi honetako musikaren historiara. Deprimitzen nau. «Idatzi, e», esaten dit managerrak.
Sol aretora goaz taxi-furgoi batean, eszenografia hurrengo egunerako deskargatzera. Eskailera guztiak jaisten ditugu materialarekin. Libre ordubete, Solea Morenteren etxera joan baino lehen, bere irratsaioan elkarrizketa bat izateko. Hor ezagutzen dut pertsonan. Barne-edertasun uhin batek jota bezala nago han, bere sofan. Zein sentikorra esan duen guztian, zein atsegina. Ile luzea dauka, oparoa, eta begi dirdiratsuak, edozertarako hemen naukazu, badakizu zein den nire etxea, esan dit. Jungla hiritar honetan ez nuen horrelako norbait espero.
