Datozen hauteskunde autonomikoetarako hauteskunde-kanpainaren emaitzak amaiera eman die Urkullu jaunaren hiru legegintzaldiei. Beraz, garai egokia da kudeaketa-balantzea aletzeko, gure aldetik ez baita inondik ere gogobetegarria.
11 urte hauetan teknokrata onaren kudeaketa saldu digu, baina haren lorpenak ozta-ozta gainditzen ditu kargua hartu zuenean jasotakoak; izan ere, argi eta garbi, ez dugu aurrera egin herrialde gisa: karramarroak bezala atzera egin dugu. Adibideak argiak dira:
- Osasuna: premiazkoena gizartearentzat.
- Pisu industriala: urte hauetan bere alderdiak turismoari lotutako zerbitzuen sektorearen aldeko apustu irmoa egin du (batez ere Guggenheimeko frankizia amerikarraren aldekoa).
- Nortasun-galera herrialde gisa: bere agintaldian aldaketa monarkiko bat gertatu zen, eta, dirudienez, eskumuinak egitean, ahaztu egin zitzaion egungo erregeordeari gogoraraztea Gernikara egindako bisita, Euskal Foruari men egingo ziola zin egiteko, eta, horrela, euskal historiaren mendeak apurtzea.
- Kanpokoa eta bertakoa kontuan hartzen dituzten gizarte-politikak.
Eta abar, eta abar.
Gure negoziazioari dagokionez («Bidesari moduko zergaren gainekoa», hiru foru aldundiek XXI. mendeko bide lasterretatik eta berezkoetatik ibiltzeagatik herritarroi kargatzen digutena), idazki bidez adierazi genion (ez zigun erantzun) legegintzaldiko helburu gisa «Euskal Herria kohesionatzea» ezartzea guztiz bateraezina zela ordainpeko autobideek dakarten harresiarekin, euskaldun aberatsak bakarrik kohesionatzen baitituzte, milaka euskaldun senidetuz, kantabriar, asturiar eta frantsesekin, hiru Lurralde Historikoetatik igarotzeko dauden bidesariak ez ordaintzeagatik beren diruak ematen dizkietenekin.
Euskal herritarrek mugikortasun segurua, azkarra, efizientea eta ekologikoagoa izateko duten eskubidea ez zen beren bulegoko mahai gainean egon.
