Lurrikararen zorigaitza

Ez da erraza lurrikara baten tragedia sentitzea, sumendi baten erupzioa edo urruneko uholdeak bezala, nahiz eta hedabideek elkarlanaren beharra eta saminaren emozioa hurbildu diguten. Turkia eta Siria suntsitu dituen tragediaz ari naiz.

Funtsezkoena minaren eta ezbeharraren emozioaren ordez elkarlana jartzea da, bi herrialde horietako arazo guztiak aurrera ateratzeko eginahalak egiten jarraitzea. Azkenean mundua denok behar dugun herrixka global bezala sentitzen duzu. Txalo bero bat gobernu eta GKE guztiei, elkartasuna ahalbidetzen baitute.

Isiltasun amultsu eta solidarioa jarrera jakintsua da. Hurbiltasuna eta elkartasun-keinuak dira min handiko uneetan gehien betetzen eta kontsolatzen dutenak. Eraikinak erortzen ikusteak larritasunera zaramatza, baina jendea elkartasunez laguntzen ikusteak gizatasunean hazten gaitu.

Ia ezinezkoa da oinaze handi baterako hitz egokiak aurkitzea, Turkiak eta Siriak lurrikaragatik jasaten duten zorigaitzaz ari naiz. Min handi baten aurrean, elkartasunez, maitasunez eta esku betez egindako isiltasun handia komeni da gehien.

Gizateriaren tragedien aurreko irtenbide bat ekintza solidario masiboa da, nahiz eta hondamenaren aurrean ezinean sentitu. Burkina Fassoko esaera zahar batek dioenez, «ados jartzen direnean, inurriak elefante bat garraiatzeko gai dira». Egia da herrialde horietan euriak beti toki berean busti egiten duela. Krisi ekonomikoak, Siriako gerra zibilak, lurrikarek, giza geografia hori soken kontra uzten dute. Badirudi irteerarik gabeko ataka dela.

Norberak sentitzen duen minaren emozioaren aurrean, elkartasuna adierazteko emozioa sumatzen da. Ez al da solidaritatearen egunsentia? Hala izatea nahiko nuke.