Duela gutxi argitaratu dira Patxi Ezkiaga idazle, itzultzaile eta La Salle ikastetxeko irakasleak hogei urtean baino gehiagoan ustez egindako gehiegikeriak, eta horrek ezinbestean gure usteak astindu ditu, eta konfiantzari eta erantzukizunari buruzko galdera zailak planteatu. Emakume, ama eta kazetari gisa, gertakari horiei buruz hausnartu eta justizia eta erreparazioa aldarrikatzen duten ahotsekin bat egitea besterik ez dut.
Ustezko abusu horiek Ezkiagaren osotasuna zalantzan jartzeaz gain, inguruko erakundeen erantzukizuna ere jomugan jartzen dute. Elizak eta La Salle ikastetxeak gertakari horien aurrean izan duten isiltasuna kezkagarria da, eta kontu emate garden eta esanguratsu baten premiazko beharra planteatzen du.
Biktima batzuen adierazpen publiko eta pribatuek Ezkiagaren tutoretzapean zeuden emakume gazteek (8-9 urteko haurrak batzuetan) jasandako abusuen errealitate gordinean murgiltzen gaituzte. Minez eta zaurgarritasunez beteriko kontakizun horiek biktimei entzutearen eta sinestearen garrantzia gogorarazten digute, baita haien sufrimenduaren aurrean enpatiaz jokatu beharra ere.
Minaren eta nahasmenduaren une honetan, funtsezkoa da biktimekin solidarioak izan eta erreparaziorako espazio seguruak eskaintzea. Beharrezkoa da birbiktimizazio mota oro baztertzea eta bidegabekeria horiek jasan dituztenei babesa emateko konpromisoa hartzea.
Mundu seguru eta solidarioago bat lortzeko, gure ekintza eta erantzukizunen inguruko hausnarketa egin beharko genuke, eta bereziki garrantzitsua da belaunaldi berriei zuzentzea. Gure erantzukizuna da haurrak eta gazteak heztea edozein abusu salatzearen garrantziari buruz, egilea nor den kontuan hartu gabe. Errua eta lotsa gehiegikeriak egiten dituenarenak dira.
