Euskaldun berriok Euskaraldiaren aurrean

Euskaraldia, nire ustez euskararen aldeko egitasmorik onena —Korrika, Txantxangorri eta besteren baimenarekin—, 2018an egin zen lehen aldiz. Euskaraldia euskaldunei beren hizkuntzan bizitzeko aukera emateko kanpaina gisa sustatzen da. Oinarria sinplea da: egunero praktikatzen edo errazten dutenak baino askoz gehiago dira euskaraz ulertzen dutenak.

Dena den, nik beste aldean jarri nahi dut fokua: beste hizkuntza batean hazi garenon —gaztelania, nire kasuan—, baina gure euskara eraikiz joan garenon aldean. Oraindik ez ditugu tresna guztiak, baina euskaraz ulergarriak izateko gaitasuna badugu.

Ez dut palmadatxo bat nahi bizkarrean, 11 egun euskaraz horietan jarrera hori urteko 365 egunetan izaten baita, euskararen erabilera lortu nahi duten bezala. Hori izan zen niretzat Euskaraldia 2018an. Lehen aldiz, belarri edo aho txapa bat eramateagatik bakarrik, euskaldun zaharren jarrera aldatu egiten zen: zu ulertzeko borondatea handiagoa zen, zure gramatika onena ez izan arren edo hiztegi oso zabala ez erabili arren.

Uste dut euskara, ondare immaterial izaki, ez dela inorena, guztion eskura dagoen bitartekoa eta ondarea baizik. Euskaldun berri naizen aldetik, Bizkaiko bi hizkuntzetan bizi nahi dut, eta horrek euskaldun zaharrek jarrera ona izatea errazten du. Baina Administrazioak ere badu egitekorik hau bermatzeko: ekitaldi hauez aparte martxan jarri behar da, euskarako maila guztiak doan jartzen, eta enpresetan ikaskuntza bultzatzen. Gaur egun, euskara ikasteko lanorduak izatea pribilegioa da, erakunde publikoetako langileentzat bakarrik.

Gure aldetik, euskaldun berriok erosotasun-eremutik atera behar gara, eta gure hizkuntza berrian ulergarriak izateko ahalegina egin behar dugu. Eta agian, epe honetan ziur sentitzen ez bagara, gehiago entzuten eta gure solaskideei arreta handiagoa jartzen hasiko gara gutxienez. Azken batean, hedabide baten publizitateak dioen bezala, bi belarri eta aho bakarra ditugu.