Euskal Herrian

Garai batetik hona kantu bat etortzen zait oroimenera maiz. Eta honela dio koplak: Euskal Herri nerea ezin zaitut maite/ baina non biziko naiz zugandik aparte.

Psikosiarekin, ideia deliranteen trastornoa, nik asko sufritu dut, bakardade handiak sufritu ditut. Horregatik lagun egin ez didana (difamatu ere egin naute) ezin maite izan. Katolikoa naiz eta saiatzen naiz hala ere etsaiak maitatzen, konfesatu gorrotoa eta emendatzeko propositoarekin garbitu bekatu horretatik (hori gabe ezin barkatu daiteke bekatua). Okerra osatzen ahal da.

Kantuaren bigarren partearekin segituz, konfesatzen dut ezin naizela beste leku batean bizi, ez ezin materiala dudalako, edo polita delako Euskal Herria, ezta hemen egiten dudalako lan ordenadorearekin (harro nago nire filosofiarekin, filosofia kristauarekin). Kanpoan ere ahalko nuke, baina nekatuta nago mudantzak egiten handik eta hona eta hemendik hara. Beraz, kanpo santura hemendik. San Ignaziok zioena: desolazioan mudantzarik ez.