Donostiarako gotzain berria

Ez naiz azti bat, ezta ere igarle bat. Bakarrik dakidana da eliz giroan garai ilun eta zailak bizi ditugula. Neguko garaiak bizi ditugu eliz munduan. Ez bakarrik Donostiako elizan, baina nekea, desiparra, gogorik eza eta amiltzea agertzen direnean, gelditu egin behar da. Oro har, nolabaiteko tonu negatiboa nabaritu dut berrikusi beharko liratekeen Estatu Espainiarreko gotzain gehienetan. Egia da arazoak dituzten mendiekin topo egiten dugula. Gizarteko erakundeen eta Donostiako elizbarrutiko elizaren beraren zailtasunak. Eta aurre egin behar zaie, baina grazia galdu gabe, zentzu bikoitzean. Itxaropena galdu gabe.

Ezkortasuna fede faltaren seinale da. Haurrak, jende xumea, baikorragoa izaten da: beste batez fidatzen direlako, eta ez hainbeste beren buruaz. Apezpiku xume, garden, apal eta ideia berridun batekin bat egin nahi dut. Jesus Nazaretekoa elizako arau eta tradizioen aurretik jarri behar duela uste dut. Orain arte hain kontserbadoreak izan diren ideiak inposatzen ez dituen apezpiku batekin amesten dut.

Elizan tolerantzia handiagoa eta ebanjelio gehiago behar ditugu, dogma gutxiago eta esku ireki gehiago, eta ez diona aurka egiten, adibidez, homosexualitateari. Eliza bat gehiago behar dugu eraikitzen eta ez ustelkerian erortzen. Bai ona Jainkoa irakurtzea jendearen bizitzan, eta ez katiximako artikuluetan. Gotzain alai bat behar dugu, animatu eta berotzen duena. Gutxiago entzuten diena kardinalei eta kuriari, eta askoz gehiago Espirituari. Zorte on, Jose Ignacio Munilla! Bakea eta ongia!