Donostiako gotzain berritzea

Ez du amets bat izan nahi. Eguberri jaien aurretik, gotzain berri baten oparia dugu Donostiako elizbarrutian. Uste dut botoa eman nahiko genukeela, baina argi dago ez dugula ez ahotsik ez botorik. Hala ere, fio naiz Fernando Prado Donostiako gotzain berriaz. Orain arte bere ibilbide pastorala, klaretar erlijioso bezala, positiboa eta eredugarria izan da.

Aldeko eta laudoriozko iruzkinak irakurri ditut haren pertsonaz. Guztioi gustatuko litzaiguke gotzain xumea, gardena, apala, herritik gertukoa eta ideia berriak dituena izatea. Mentalitate gaztea, eta ez deskonektatua Gipuzkoako errealitatearekin. Jesus Nazaretekoa eliz arau eta tradizioen aurretik jartzea, irekiagoa izatea eta jendearen bizitzan Jainkoa irakurtzea. Poztasuna eta berotasuna behar ditugu elizbarrutian, kardinalei eta kapa gorridunei gutxiago entzun, eta izpirituari gehiago jarraitu. Zauriak josi behar ditugu.

Agian nire ausardia handia izango da, baina nahi nuke gure Gipuzkoako elizako belardia gehiago berdatzea, Nazareteko Jesusen ebanjelioko ur garbi eta freskoarekin ureztatzea. Beste garai batzuetan bizi gara eta gotzain irekia behar dugu, eliz mugimenduei entzungo diena eta zubi gehiago eraikiko dituena, eta ez harresiak.

Egitura ireki eta parte-hartzaileak behar ditugu, karismen partekatzea azpimarratu, klerikalismoa saihestu, sekularrei eta emakumeei parte-hartze handiagoa eman eta elizaren erabakietan esku hartu. Pedagogia ebanjelikoago bat aplikatu behar dugu, behetik gehiago duena, oinarrizko parrokia-komunitateak sustatuz. Jarraitu al daiteke Erdi Aroan ainguratutako sexualitateari buruzko diskurtsoa errepikatzen? Eta zer esango genuke emakumeak pastoral arloan eta elizbarrutiaren kudeaketan duen presentzia eskasaz? Uste dut Gipuzkoako elizan sufrimendu asko ekidin litezkeela, antzuak direla, ez diotela inori mesederik egiten eta kalte handia egiten diotela herriari. Elizan haize freskoa behar da.