Diagnostiko okerra

Eztabaidako dokumentu politikoak dioenez, «gehiengo aurrerakoia galdu izanak arriskua dakar, PSOEk halako trantsiziozko gobernu bat osatzeko tentazioa izan dezan, aurreko legegintzaldiaren luzapen moduko bat». Aitzitik, kontrakoa da: gehiengo aurrerakoia lortzeko zailtasuna da gobernua egon ahal izateko aldaketa politikoak egotera behartzen duena.

Letra larriz egindako aldaketa politikoez ari gara. Orain arteko alderdi-bitasunaren berezko boterean txandakatzeko ezintasunak aurre egin behar dio gobernua bideragarria ez den egoera bati, baldin eta gobernua koalizio-gobernua ez bada. Eta hori posible izan dadin, aldaketa politikoa nahitaezkoa da: alderdi-bitasunaren krisiak gobernantza bideraezin bihurtzen duen puntu batera iritsi gara, orria pasa eta etorkizuna koordenatu demokratiko berrietan aurrez aurre jartzen ez bada.

Eta Podemosetik bost puntuko programa bat aurretik jartzen denean, PSOErentzat amnistia baino onargarriagoak direla adieraziz, ez da laguntzen aldaketa politiko horri aurre egiten, kontrakoa baizik.

Errealitateari modu arduratsuan aurre egin nahi izan gabe, errudunak bilatu nahi izan gabe eta kontakizun ez oso zorrotza eta orokorra eginez, U-23ko emaitzak eskuinaren eta ultraeskuinaren aurkako garaipena diren ala ez argitzeari dagokionez.

Dokumentuan autojustifikaziora bideratutako gidoi bat ikusten da. Alderdi-bitasunaren lurperatzaile bihurtzen gara, ahaztuta sistema politiko hori Mendebalde osoan hedatuta dagoela eta, beraz, hura gainditzeak iraultza bat dakarrela, eta oraindik ez dugula lortu. Zarataren aldeko apologia egiten da, batez ere eskuinaren eta ultraeskuinaren ondarea denean, eta, aitzitik, polarizazio-giroa kritikatzen da, nahiz eta hori desiragarria ez izan, aurre egitea beste erremediorik ez dagoenean.

Laburbilduz, Podemosek sustatutako bost neurriak azpimarratu dira, neurri horiek eta beste asko aplikatzeko agertoki bat ahalbidetzea baita helburua.