Gogoeta hau abenduaren 5ean izan berri dugun Boluntariotzaren Nazioarteko Egunaren harira egiten dut. Erraza da gizateriaren aldeko aldarrikapen handiak egitea, baina oso zaila da ondoan dudan pertsona jasatea, eta are zailagoa haren balioak aitortzea eta anaia gisa maitatzea.
Erraza da munduko bakea aldarrikatzea eta defendatzea, baina oso zaila egunez egun eraikitzea, gure eguneroko jardunean. Erraza da urrun dugunari laguntzeko prest egotea, baina oso zaila da geure norberekoikeria eta erosotasuna gainditzea, eta gertu dugunari eta gure elkartasunaren beharra duenari laguntzea. Hipokrisia hutsa da mundu mailako elkartasunaz hitz egitea eta, ondoren, gugandik gertu sufritzen ari denaren ondotik pasatzea, beharrezko laguntzarik eman gabe.
Alferrik da munduko bakeaz hitz egitea, ez bagara gai gure familiaren edo lanaren esparruan egiteko. Kontraesan nabarmena da balio ekologiko handien alde egitea, eta, gero, gure esku dagoen natura zati txikia zaintzen ez jakitea.
Zoriontasuna, bakea, justizia, elkartasuna... halako hitz handiek, harremanak ditugun gizon-emakume bakoitzarengan gauzatze zehatzik aurkitzen ez badute, ezer gutxirako balio dute, edo are okerrago, adierazten duten utopia gutxiesten duten hitz hutsak izan daitezke.
Esan ohi da herri baten duintasun-maila, hain zuzen ere, boluntarioen kopuruaren eta kalitatearen arabera neurtzen dela: zerbitzua, altruismoa, doakotasunaren eta elkartasunaren kultura sustatzea. Onartzen dut mundu hotz, kalkulatzaile eta merkantilizatu batean bizi garela, eta horregatik beharrezkoagoa da gizarte-boluntariotzaren indarra.
Elkartasunak kartel bikaina du. Ezkerrak eta eskuinak bere aginduetara lerrokatzen dira. Mundu guztiak izan nahi du solidarioa, mundu guztiak goraipatzen du kausa solidarioa, baina denak ez dira solidarioak. Elkartasunak kausa noble baten aldeko autodohaintza eta sakrifizioa dakar. Eskuzabaltasun eskuzabala da. Eskerrik asko boluntarioei.
