Hamaikagarrenez abisua, biolentziak ez du tokirik futbolean. Eta baduelako adibideak parrastan ondotik: zaleen arteko liskarrak, labanak eskuan, botilak airean, bengalak harmailetan eta irainak nahinon, marikoia, moro zikin hori, beltzputa, hoa bananatan...
Lehenaz gain. Izan ere, zer da bada futbola, berez, bi armada nazional, probintzial, herriko, auzokoren arteko bataila sinbolikoa baino. Hedabideek berotzen gaituzte egunero, ez gaitezen jolasean ibili joko hutsa delakoan: «Reala Erroma konkistatzera doa», «Athleticek Old Traffordeko bataila irabazi zuen eguna», «Osasunak irabazi du kopako borroka»... Borrokatu egiten baita futbolean, estrategia egokiaz, bandera, himno eta armarri artean arerioaren harresia suntsitu eta garaitu, halako ekipotan militatu, eta traizioa egiten du doanak.
Ez da broma. Erroman azkena. 80 tifosi Laziokoek eraso Realeko RS Firm taldeko 70 laguni kale artean. Bederatzi realzale zauritu, bi ospitalean oraindik. Han agertu zen klubeko presidentea, Jokin Aperribai, bisita kolpatuei eta hitz zuhurrak kazetariei, ezin dela halakorik onartu ez estadioetan ez kalean, hausnarketa sakona egin beharra dagoela biolentziaz.
Egin beharko da. Makilak, aulkiak, labanak, petardoak, ke bonbak erabili omen ziren. Egia, onartezina da. Bitartean, Aperribai bera buru duen Sapa enpresak mozkinak eman eta eman segitzen du. Oparo dator armagintza. Errusia estakuru, Europa mendebaldeak gehiago «inbertitu» beharra omen du aurrerantzean. Eta hemen nabil agindua betetzen, gogoeta arinetan. Beste batzuek aspalditik dute sakon hausnartua biolentziarena, futbolean ez baina, beste edonon tokia izateaz gain, irabazi ederrak ematen dituen hori.
