Oso bitxia egin zitzaidan, asteartean, Parisko Komunaren hasieraren urteurren egunean, jabetu nintzela egun hartan bertan idatzi zuela Sylvia Plathek Tulipak poema: «Sentikorregiak dira tulipak, eta hemen neguan gaude./ Begira zeinen zuri dagoen dena, elurtuta, ze atsegina./ Bakean egoten ikasten ari naiz, bakarrik etzaten, lasai/ Argia horma zuri hauetan bezala, ohe hau, esku hauek bezala./ Ez naiz inor, honezkero ez dut zer ikusirik leherketekin./ Erizainei eman diet nire izena eta nire eguneroko arropa,/ Nire historia anestesistari eta nire gorputza zirujauei».
Ospitaleko literatura, gaixoaldiena: «Nire gorputza harri-koskor bat da haientzat. [...] Nire senarrak eta gure alabak irribarre egiten didate familia argazkitik./ Haien irribarreak nire azalera atxikitzen dira aingura irribarretsu txikiak bezala».
Orduan jabetu naiz badela askapenaren historian ere halako via crucis bat, 1917ko martxoaren 8 Emakumearen Nazioarteko Egunetik –a.k.a. Errusiako otsaileko iraultzaren hasieratik – Maiatzaren 1era –1871ko Parisko Komunaren hasieraren egunean barna–.
«Tulipak, hasteko, gorriegiak dira, mintzen naute./ Opari paperean barrena ere entzun nitzakeen arnasten/ arinki, haien fardel zurietan barrena, gaixo-gaixo dagoen haurra bezala./ Haren gorri biziak nire zauriari hitz egiten dio, bat datoz biak».
1961ekoan idatzi zuen Plathek Tulipak: «Tulipak/ Giltzaperatu beharko lirateke barren atzean, animalia arriskutsuak bezala,/ Hasi dira zabaltzen, Afrikako felido handi baten ahoa bezala./ Eta berdin egiten du nire bihotzak: nabari dut nola zabaltzen den eta nola ixten,/ Nire buruarekiko maitasun hutsagatik, haren loraketa gorrien hutsunea./ Edaten dudan ura bero eta gazi dago, itsasoa bezala,/ Eta urruneko herrialde batetik dator osasuna bezala».
