Hiria abandonatu berritan, autoko leihotik begira, bide ertzeko koloretako loreen izenak galdetzen dizkizu Silvia Federicik, liluratuta. Eztanda egin du udaberriak azken egunotan, eta hiriburuen arteko tarteetan nabari da bizien. Iruñeko Alde Zaharreko kalderetetan egon berri dira bazkaltzen, eta hemengo praktika komunitarioak dastatu berritan, ozeanoaren bestaldekoetara doa elkarrizketa. Orduan aipatzen dizu ze zaila den New Yorken elkar zaintzarako sareak osatzea, eta, aldi berean, ze ezinbesteko, hiri erraldoiak irensterik nahi ez baduzu.
Hain justu, elkar zaintzeko hasi ziren bateko poemak eta besteko akuarelak trukatzen Silvia Federici eta Begonia Santa-Cecilia, unerik zaurgarrienean, pandemia betean. Korrespondentzia horren fruitu izan zen Hitzak palmondo liburua, orain biak zurekin autoan joatearen motibo. Mugikorrean begiratu duzue errepide ertzeko lore horiak ote diren Silviak bere txikitako Parman gogoratzen dituen berak: Ginestra.
Bonben azpian hazi zela kontatzen dizu orduan, eta amaren izua duela oraindik gogoan, eta hain gordeta duela hori, ezen horregatik erabaki baitzuen bera ama ez izatea, beste inorengatik sufritu behar ez izateko. Eta hori dioen bezala, atzeko ispilutik ikusten duzu gorputza bere bikotekide Georgerenean igurtziz, berotan sar dadin, hoztuta baitago gizona gaur, eta parkinsonak jota, ahul eta hauskor, egunero.
Eta ez du berak esan beharrik konturatzeko zaintza edonon dagoela, hautatu ala ez badagoela, txikitan, heldutan eta zahartzaroan, eta zentrora ekarri duela mugimendu feministak, eta nola ba ez da zentroan egongo, eta ezker eta eskuin, nola ez da ba toki guztietan egongo, testu honen lau paragrafoetan ere baldin badago.
