Gogoratu zein txokolate tableta erosi duzun azkena, zein dagoen zuen sukaldean, non dagoen sukaldean —kaxoi batean?, hozkailuan?, giltzapetua?—. Pentsatu zein izan den txokolatearen zure ibilbide biografikoa; beti izan zaren marroi zalea, gustatu ote zaizun sekula zuria, almendraduna, laranjaduna, beltza; probatu al duzun inoiz txokolatea gaztarekin, txokolatea txorizo pamplonarekin, txokolatea arrautza frijituarekin. Imajinatu txokolatea biguna dela, ogiaren testura duela, kosk egitean ez duela klak egiten, ahoan buelta eta buelta ibili eta ez dela urtzen, edo gogorregia dela, azenario gordinaren parekoa.
Horrelako gauzak dauzkat buruan kakaoaren prezioaren igoeragatik txokolate ekoizle multinazional batzuk fusionatzera doazela irakurri ondotik. Milka, Toblerone eta M&M txokolatinen markak daude tartean. Hartu ontza bat, eta irudikatu fusioa: Milka-Lindt, Gorrotxategi-Orbea, Toblerone-Kitkat. Bertsolari txarren batek «a ze txokolatea!» kantatuko luke, baina niri ez dit graziarik egin kontuak. Ez jolastu txokolatearekin.
