Sukaldatu

Rikardo Arregik esan berri du: «Jende gehiegi-gehiegi kezkatzen da euskarari buruzko edozein eztabaidatxo dela eta, sukaldatu adibidez». Eta, berez, ados nago, gurean hizkuntza kontu batek bakarrik berdin baititzake garai bateko eztabaida politikoak (ezberdintasun bakar batekin, bigarrenak saihestu izan ohi dira, batez ere familia elkartzen denean, beste eztabaidak bilatu eta betikotu ohi dira), nik ez nuke sukaldatu aditzarena adibide xume moduan agerraraziko, eztabaidatxo linguistiko guztien ikur eta gailur moduan baizik.

Orain pare bat aste edo, Ibon Sarasola aditu nuen irratian, esanez ez zuela ongi ulertzen, hainbeste hitz gaizki eratu gure egin ditugunean (berak laborategi aipatzen zuen, konparazione), zer herra dagoen hitz honekin. Izan ere, buruak huts egiten ez badit, irratsaioan eztabaida bizia piztu zen, normalean magistrala izaten den Sarasolaren lezioa eteten.

Jatorrismo edo ondoko bi erdarekiko kalko arazoa baino zerbait sakonagoa delakoan nago. Akaso auzi delikatua da, euskaldunon urguilurako, sukaldatu hitza kokatuta dagoelako gure bi identitate nazionalen talkagunean, euskara (hitza) eta sukaldaritza (baskoa baina hitz gabekoa den gure erakusleiho unibertsala) gurutzatzen diren puntuan.