Haizea dabil egunotan. Bortitz. Haizearen txistu hotsa entzutean jabetu naiz badela zerbait faltan sumatzen dudana, eta orain arte ia oharkabean pasatu izan zaidana.
Txistu hotsaz ari naiz. Ez musika tresnak sortzen duenaz. Ezta norbaiti dei egiteko —hatzak ezpainetara eramanaz edo eraman gabe— edo, hitzak kamuts, norbaiten edertasuna goraipatzeko erabiltzen zen fiufiufiu zaharkitu likitsaz ere. Ari naiz ezpainak tututu eta melodia jakinak txistuz toteltzeaz. Garai batean sumatzen zen jendea kalean txistua joz. Gizonezkoak, esango nuke. Garai hartan, mutikoon erritu iniziatiko modukoa izaten zen txistua jotzen ikastea, lagunetatik atzera ez geratzeko bazen ere. Garai hartan, txistu jotzaile ona bazen zerbait. Musika kantaldietan ere izaten zuten bere tartetxoa, eta erakustaldi eta lehiaketak egiten ziren. Oker ez banago, gure inguruetan onentsuena Iñaki Eizmendi Basarri-ren seme bat zen. Aitak hitzez; semeak hotsez…
Ez dut orain kalean inor txistua joz sumatzen. Pozak ez du nonbait orain txisturako biderik hartzen. Ez dakit isiltasuna falta zaigun, ala tenplea. Orain, kalean, poza ere kanpotik dator, ozenegi jarritako sakelakoetatik. Barruko poza nekez iristen da orain ezpainetara. Akaso, faltan sumatzen dudan txistu hots horiek haizeak eramango zituen, haizeak moldatuko eta bere erara itzuli dizkigu egunotan.
