Duela egun batzuk Gante-Wevelgen txirrindulari karrerari begira ari nintzen. Muinotik muinora zebilen tropela eta ez nintzen guztiz lokartzen. Eta halako batean, esatariak hala bota zuen: «Orain pasatzen ari diren tarte honi Gabonetako su etena deitzen diote…».
Ez zuen bestelako azalpenik eman, baina nire jakin-mina pizteko aski izan zen. 1914ko Eguberrietan Europako inguru hartan gerran ari ziren. Gerra hasi zela bost hilabete ziren eta bi aldeetakoak nor bere lubakietan zeuden. Gabon gaua iristean, alemaniarrak Gabon-kanta bat kantatzen hasi ziren alemanez. Bestaldeko lubakitik kantu beraz erantzun zioten ingelesez, britainiarrek. Eta diote —ez da den-dena egia izango baina den-dena gezurra ere ez— apurka-apurka lubakietatik zelai lokaztuetara irten eta bi aldeetako soldaduek elkarri opariak egin zizkietela —zigarroak batzuek, txokolatea besteek…—, berriketan aritu zirela eta futbol partida bat ere jokatu zutela elkarren aurka.
Hurrengo urtean ez zen halako su etenik izan. Bi aldeetako agintariek galarazi egin zieten soldaduei onberatasun keinu oro. 1916ko Eguberrietan soldaduak eurak ziren su etenerako inolako asmorik ez zutenak. Gerra hasi eta bost hilabetera elkar gorrotatzeko arrazoi aski ez zuten haiek, bi urteren buruan bazituzten milaka. Denborak zauri batzuk sendatzen ditu; besteak, zornatu.
