Aurreiritzi soila izan zen hasieran. Onartzen dut. Donostian nenbilen denbora-pasa, ohikoa dudana baino presa gutxiagoz. Norabide berean zihoan, eta parean pasatu ninduenean erreparatu nion. 30 urte eskaseko mutila. Garaia oso. Soinean, traje urdin iluna, galtza barrenak nabarmen laburregi. Nire susmo txarra pizteko aski. Sakelakoa belarri batean, hizketan zihoan. Lanean ari zen ala lan-plantak egiten? Bizkarrean dilindan, larruzko bizkar-zorroa...
Gu baino aurreraxeago edadeko emakume bat zihoan. Txikia. Iharra. Gauza hutsa. Laster iritsi zitzaion hari ere parera trajedun hankaluzea. Pare-parean egokitu zirenean, bizkar-zorroaren balantza batek emakumea jo zuen sorbaldan. Ia hankaz gora bota zuen. Uste duzue trajeduna zer gertatu zen ziurtatzeko jiratu zela?
Zer moduz zegoen galdetu nion amonari. Ondo, erantzun zidan. Sustoa hartu zuela. Nire bideari segitu nion, trajeduna ordurako oso aurrera. Interesa pizten hasi zitzaidan. Nor ote zen? Sekta bateko partaidea? Zinemaldiko langileren bat? Aberaskume soil bat? Halako batean geratu egin zen. Bizkar-zorrotik zerbait ateratzen ari zen. Hurbildu ahala konturatu nintzen. Aurrezki kutxa baten kutxazain automatikoaren aurrean zegoen. «Caja Rural» irakurri nuen begiak gorantz. Glamour gutxiagoko bukaerarik ezin zezakeen izan trajedun presati, bihozgabearen filmak...
