Nahia eta beharra ez bereiztera garamatza gizarte modu honek. Eta horixe da, nahia eta beharra ez bereiztea, haurraren ezaugarrietako bat, kasketa gehienen iturburu.
Haurrak jolas egin nahi izaten du, esaterako, itsasoarekin. Hondartzan dagoela, olatu lotsagabetuak sumatzen baditu, ertz-ertzeraino hurbilduko da. «Ezetz harrapatu!» joko die erronka olatuei, eta lehen aldian ihes egitea lortuko du. Lainezaz, bigarren aldiz saiatuko da. Eta hirugarrenez. Olatuak harrapatu, eta blai egiten duen arte. Orduan, ipurdiko amultsu bat, eta etxera, arropak aldatzera.
Pentsatzekoa da pertsonok, heltzearekin, ongi bereizi behar genituzkeela nahia eta beharra. Ez da beti gertatzen. Ibiltari kuadrilla batek Zumaiatik Debarako itsasertzeko ibilbidea egin nahi zuen. Harraldea arras arriskutsua da, ordea. Marea uste baino gehiago eta uste baino azkarrago igo zitzaien. Erreskatatu egin behar izan zituzten helikopteroz, banaka-banaka, denbora luzez. Ezjakintasuna lagun, premiarik gabeko nahiak sorturiko larrialdia izan zen, zorionez, amaiera itxurazkoa izan zuena. Txanponaren ifrentzuan, bost meatzari asturiarren lan istripua. Harpea arras arriskutsua izateaz gain oso da itogarri. Haiek ongi bereiziko zituzten nahia eta beharra. Haiek ez ziren sartu nahi zutelako, beharrak eraginda baizik. Eta haiek ezin izan zituzten erreskatatu...
