A hizkia naiz. Nire ustez, hizki apala, hizki amultsua, hizki maitatua bezain erabilia euskaldunen artean. Koldo Izagirrek, aspaldi batean, poema mailara ere jaso ninduen nire xumean, nintzela hondora zihoan itsasontzia, nintzela gailur elurtua, nintzela... beste mila gauza. Gainera, ez naiz letra xextrazalea izan, beste batzuk izan diren bezala. Eta ez noa izenik ematera, ez bainaiz, zerbait izatekotan, salataria.
Baina orain haserre nago. Egongo ez naiz ba! Konturatu naiz gero eta jende gehiagok jaten nauela. Inongo arazorik gabe jan. Nire minak ez duela arrazoirik? Zoazte parke baten inguruetara eta jarri adi belarriak. Hainbat ama, aita, aitona, amona edo zaintzaile sumatuko duzue haurrari hizketan merienda orduan. Eta nagusiki, nagusiek, ni jaten naute. «Nahi duzu platano?», entzungo duzue behin eta berriz. «Nahi duzu yogur?». Umeek, jan dezaten, ni ezabatu beharra balute bezala!
Min ematen dit eta ez nigatik bakarrik. Ez naiz hain harroa. Ni kentzean azentua aldatzen diote hitzari —platanoa plátano— eta gazteleratik euskarara ekarritako hitzak gaztelera bihurtzen dira berriz ere automatikoki ni falta banaiz. Edonon abia daiteke gainbehera. Erabilerari buruzko txostenak egiten dituzten horiek bueltatxo bat eman beharko lukete parkeetara...
