Datorrena, keinu mediatikoez aparte

Europako Batasunaren Migrazio Agendari bultzada sendo bat emateko, hiru norabideko neurriak indartuko ditugu: (1) kanpoan, babes eta elkarlan gehiago pertsona migratzaile eta errefuxiatuen jatorrizko edo transitoko herrialdeekin, Turkiarekin egin bezala, irteerarik egon ez dadin Europa aldera; (2) EBren mugetan, kontrol gehiago; (3) EBn bertan, Asilo Sistema propio eta komuna, krisiei aurre egitea ahalbidetuko duena eta erantzukizun eta elkartasun orekatua izango duena». (Mesebergen Merkelek eta Macronek joan zen ekainaren 19an adostutako deklarazioa).

Hau da datorrena. Tira, dagoeneko, neurri handi batean, martxan dago, baina 2019ko europar hauteskundeak bitartean areagotu besterik ez da egingo. Pertsonak (migratzaileak eta errefuxiatuak) botoen truke.

EBko estatu kide batzuetan, beste batzuetan baino askoz bortitzago, baina joera orokorra berdina da: (1) ez daitezela iritsi (horretarako atxiloketa kanpalekuak edo, politago esanda, kudeaketa zentroak eraikiko dira, europarren laguntzarekin); (2) Afrikako edota Egeoko itsasertzetik Europa aldera ateratzea lortzen badute, Libiako edo Turkiako armadak entrenatuko ditugu berehala harrapatu eta bidal ditzaten, eta Europako edo mundu zabaleko gobernuz kanpoko erakundeei mila oztopo eta traba jarriko dizkiegu laguntzarik emateko moduan egon ez daitezen, GKEak kriminalizatzera iristeraino; (3) eta, hala ere, Europara iristen badira, ahalik eta azkarren kanporatzen saiatuko gara.

Hau da EB eraikitzen ari den sare antisolidario, injustu, arduragabe eta kriminala, azken egunotan belozidadea hartzen ari dena. Ez Merkelen gobernua arriskuan egon daitekeelako, baizik eta EBko gobernu gehienek borondate politiko irmoa dutelako hori egiteko.

Eta hipokrisia handiz esango digute politika arrakastatsua dela, pertsona gutxiago iristen direlako, esate baterako Turkiatik. Jakina, ba! Nola ez dira, ba, iritsiko gutxiago Erdogani poltsikoa bete badiogu atea itxi dezan? Eta Mediterraneoaren erditik igotzen saiatzen badira, Europako dirua Libiara edo Afrikako beste leku batzuetara bideratuko da, Turkiak egiten duen gauza bera egin dezaten.

Jakinda ere arriskuak zein handiak diren eta jakinda ere Europa ez dela jauja, asko eta asko ari dira saiatzen etorkizunen bat izateko aukera baten bila. Aquarius horren adibiderik latzenetako da: Libiako kontroletik ihes egitea lortu (lurrean zein itsasoan) eta Europarako bidea hartu duten pertsonak erreskatatuak dira; baina, itsasoan bertan, Europaren aurpegirik latzenarekin egiten dute topo eta abandonatuak geratzen dira, Europako Batzordearen erreakzioa negargarria delako Italiako Gobernuaren aurrean, Estatu bat errukitu egiten den arte. Sanchezen gobernuak EB erretratatu du, baina baita Europako Batzordea ere. Batzordeak Italia derrigortu behar zuen lehenengo, eta inguruan dauden itsasontzi egokiak mugitu (militarrak barne) Aquarius-eko pertsonei laguntza emateko. Eta hori egiteko gauza izan ez bada, orain, gutxienez, sekulako espedientea ireki beharko lioke Europak defendatzen (omen) dituen balioak zapuzteagatik. Eta horrela ez bada, mesedez, denek nazioarteko auzitegi batean buka dezatela.

Aquarius-en auzian propagandak irabazi du. Aquarius fokuetatik urrutiratzen denean, errealitatea geldituko da, zoritxarrez. Galtzaile errefuxiatuak, propaganda, bozen eta faxisten artean harrapatuta, Europa omen denaren arrastorik gabe. Eta baita Aquarius-eko tripulazioa ere, erreskate lanean jardun beharrean egunak galdu dituelako Europako agintari negargarri hauengatik.