Makilarekin nire pentsioa defendatuko dut

Ikusi dugu zein ahul eta lotsatia den Estatuko bi sindikatu nagusien jarrera —CCOO eta UGT— Pentsio Sistema Publikoaren defentsan. Ez datozela bat euskal mugimendu pentsiodunetik egiten den irakurketarekin, edo ez dela unea, horrekin nahikoa dute. Hala gertatu zen 2020ko urtarrilaren 30ean. Hiru urte baino gehiago daramatzagu borrokan eta, ia, kontu hau beraiekin ez balioa bezala.

Azkenik, 2021eko otsailaren 11n, bi sindikatu horiek manifestazioa egin zuten gobernuaren 50 ordezkaritzatan, estatuan zehar: Lanbide arteko Gutxieneko Soldata KPIaren arabera igotzea, lan-erreformak indargabetzea eta 2013ko pentsio-erreformak indargabetzea eskatu zuten. Presio handia dute, baina esperientziagatik ere badakigu oso presio gutxi behar dutela murrizketa gehiago sinatzeko. Baina erreforma hauek «oso larriak» dira; pentsiodunak kalean gaude, eta ez ditugu onartu nahi. Elkarrizketa sozialaren mahaiak lan eskubideen, soldaten eta pentsioen murrizketa asko sinatu ditu. Era berean, Toledoko Ituna biltzen den bakoitzean, Gobernuari Pentsio Sistema Publikoaren eta pentsioen murrizketa errazteko egiten dira, Gomendioen pantomimaren bidez.

Pentsiodunen mugimenduak dituen eskariak «minimoetakoak» dira. Onartu ezinekoa da pentsio maximo eta eskandalagarriak dituztenek eta gizartearen gainerakoek ez dituzten pribilegioak dituztenek(parlamentariek, ministroek, eurodiputatuek, bankariek, etab.) pertsona guztiei bizitza duina bermatuko dien gutxieneko pentsioa ez onartu nahi izatea. Besterik gabe, ez da onargarria, eta gizartearen jarrera irmo eta sendoa eskatzen du.

Finantza sistema eta alderdiak parlamentuaren bidez sinatzeak legezko zilegitasuna du, baina ia indarrik ez, «erreforma honek indarrean dagoen Gizarte Kontratua haustea baitakar», Pentsioen Sistema Publikoa pentsio sistema misto bihurtu nahi baitu, publiko-pribatu sistema batean. Alde publikoa pixkanaka laguntza-prestazioetara murrizten du, eta finantza-sektore pribatua sartzen du, Gizarte Segurantzaren Erakundean hitza eta parte hartzea emanez, pentsio-funtsen bidez. Arestian esan bezala, eredu horrek kontratu sozialaren haustura dakar, eta «horrelako erakunde baten egituran eta funtzioan gertatzen diren aldaketak» Legebiltzarraren gainetik daude. Are gehiago, sindikatuek sinatuta, doilorkeria zuritu nahi da, eta ez duen zilegitasun hori ematen saiatu, orduan «indar handiagoa har baitezake». Hala ere, behar den zilegitasunik ez, sindikatuak lan-munduaren legezko ordezkariak baitira, ez pentsiodunenak, ez alargun, umezurtz, ezindu, langabeenak, ez eta gizarteko gainerakoenak ere. Herri subiranotasunaren usurpazioa litzateke.

Zoritxarrez, iritsiko da unea (nahiago genuke hala ez balitz!) murrizketa horiek antzeztu eta gauzatzeko data jartzeko. Escriva jauna horretan tematuta dago. Eta orduan, Estatuko Herri guztien pentsio-mugimenduak, koordinatuta eta batera, PSOEren egoitzetara eta Unidas-Podemosene- tara —joko horretan sartzen bada— joan beharko dugu, bastoiak goian ditugula, «presionatzeko» murrizketa horiek onar ez ditzaten. Horretan parte hartzen badute CCOO eta UGTk, beren egoitzetara ere jarrera berarekin joan beharko dugu eta.

PSOEk, CCOOk eta UGTk Escrivaren erreforma honekin murrizketa gehiago onartzea edo sinatzea eragotzi behar da. Saihestu egin behar da berriro okertzea. Unidas Podemos ez zen sortu horrelako politikak martxan jartzeko; maila ematea espero dugu. Arpilatze ekonomikoa eta politika publikoen beto-eskubidea inposatu nahi diguten multinazional handien eta finantza-multinazionalen zerbitzura dauden kontulari-sorta batek izan ezik, gizartearen gainerakoek asko dute defendatzeko: Gizarte Segurantzak eta ordezkari publikoek kudeatutako Pentsio Sistema Publikoak. Erakunde horiek oso gureak dira.

Makilarekin nire pentsioa defendatuko dut. Batak ala besteak gobernatu, guk pentsio duinak defendatuko ditugu.