Garcia Rocak (1999) dioenez, «egunerokoaren kudeaketa» da lan boluntarioaren ezaugarri nagusietako bat.
Esaldi hori aintzat hartuta ospatzen dugu aurtengo Boluntarioen Nazioarteko Eguna, aukera ematen baitigu boluntarioek aurrean dituzten erronka batzuk marrazteko, haien balioa indartzeko (ez hainbeste zifren aldetik, egonkor mantentzen baitira), baizik eta ekintza solidario horren konpromiso moralak berekin daraman inpaktu sozial eta eraldatzailea handitzeko.
Boluntario-lana elkartasunezko erantzun gisa ulertzen badugu, inguruan gertatzen diren egoerei entzuten eta erantzuten diena, orduan beharrezkoa izango da sortzen ari diren gizarte-egoeren ahotsak ondo sintonizatzea, hala badagokio, borondatezko ekintza egokitzeko eta eguneratzeko.
Boluntarioengan pentsatzen dugunean, batez ere gizarte-ekintzaren eremuan, etxetik ateratzen den pertsona batengan pentsatzen dugu; gizarte-zentro batera joaten dena eta mendekotasun, desgaitasun-egoeran edo bazterturik dauden beste pertsona batzuei bere laguntza eskaintzen diena. Irudi honetan, pertsona batek eman egiten du eta besteak jaso. Honela ematen du behar egoerak «espezializatutako» lekuetan artatu eta konpondu egiten direla, batez ere ekonomikoki, zentzu material eta ukigarrian.
Baina gizarte konplexuagoetan bizi gara, eta hainbat faktorerengatik gertatzen da gizarte-bazterkeria: diru-sarrera eskasia, enplegu falta edo familia-egoera, besteak beste. Eta, beraz, askotariko aurpegiei eragiten die, non genero eta jatorri joera —ezaugarri estrukturalak dituena— gailentzen diren eta pobrezia eta desberdintasuna areagotzen dituzten, Luis Sanzoren arabera (2022). Pentsa dezagun, beraz, gurean dauden migratzaileengan, ingurune babesik eta harremanik gabe; seme-alabak dituzten amengan eta kontziliatzeko zailtasunetan; diru-sarrera txikiak dituzten familiengan, ordainpeko aisiaren bidez sozializatu ezin direnak; edo bakarrik bizi diren edo babesa galtzen ari diren adinekoengan...
Errealitate honetan da beharrezkoa egunerokotasunaren boluntariotza hori, hiru alderdien inguruko hausnarketara eraman behar gaituena: non egiten den, zer harreman-mota ezartzen duen, eta gizarteari zer eskaintzen dion. Ikus dezagun.
Egunerokoa kudeatzeak borondatezko ekintza planteatzen digu, agian, beste leku batean, sortzen ari diren beste errealitate batzuetara zabalduz, auzoetako kaleetan murgilduta, loturak indartuta, parte-hartzea eta elkarrekiko laguntza sustatuta, bakardadeak hautsiz, topaketak eta elkarrizketak sortuz.
Egunerokoa kudeatzeak, gainera, elkarrekikotasun handiagoko harremanaz hitz egiten digu, ez bakarrik laguntza hori jasotzen duten pertsonek beste laguntza batzuk eskain ditzaketelako, eta haien balioa indartu behar delako, baizik eta boluntarioek ere laguntzak eta lagunak behar dituztelako.
Azkenik, egunerokoa kudeatzeak borondatezko ekintzaren mamia bera aldatzen du, autonomia funtzionalari eusteko zainketei lotzen baita, gure auzoetan bizitzen jarraitu ahal izateko, besteekin ditugun harremanak mantenduz.
Azken batean, boluntario-lana eguneratzeaz ari gara: boluntarioen indar humanitarioa ingurune hurbilenera, auzora, bideratzeko, elkarrekikotasunez. Hala, zaintza komunitarioa eskaintzen duten (eta jaso dezaketen) auzokide bihurtuko dira boluntarioak, hau da, laguntza funtzionalak (erosketak igotzea, paseatzera irtetea edo bisitatzea) eta harreman-laguntzak eskainiko dituzte komunitate bateko kide sentitzeko.
Hori da borondatezko ekintzarako sortzen ari den agertoki berria, oraingoz eskaintzen ez dena, ez modu egituratuan ez publikoan, boluntarioei gizartea aldatzeko gaitasun handiagoa emango liekeena. Helburua tarteko lekuak ugaritzea da, elkartasun beroa sustatzea eta, horrekin batera, lurraldearen beraren balioa handitzea, elkartasuna sormenez berrasmatuz eta bizitza erreaktibo hutsa izateari uko eginez (Garcia Roca, 2017).
