Ez du itxura onik

Blackstone, Blackstone, Blackstone. Gogoratu ondo izen hori, hemendik aurrera, nonahi entzungo duzuelako. Blackstonek, mundu mailako putre-funts handienak lur hartu du gure hirian. Bai, hemen Bilbon, gure agintari politikoek halako funtsekin negoziatu eta gure hiriko lurzorua saldu egiten dute obra publikoak egiteko dirua eskuratzeko.

Horrela ikusita, askok esango duzue, 'bueno, ez dago hain gaizki ez? Gure hiriarentzako onuragarriak diren obretan inbertitzeko era bat da, gure hirien hobekuntza eta garapenerako doan dirua da'. Ba inondik ere ez. Gure hiriak saltzen baditugu, ondorioak ordaindu beharko ditugu, eta argi izan ondorio horiek larriak izango direla.

Gaur adibide bat emango dizuegu: Bilboko San Frantsizko auzoko Mena kalea.

Mena kalea oso baliotsua da; ezagutzen ez duenarentzako, trenbidearen gainean dago, Bilbao-Abando, Hurrengo Geltokia proiektuaren baitan lurperatuko diren trenbideen gainean. Haien web orrian dioten bezala: «Ez da soilik geltoki bat, hiri eredu bat da». Eta noski, hiri eredu bat da, jada izan dugu horren berri.

Badakigu auzokideak haien auzoetatik kanporatzen dituen hiri eredu bat dela; hiriaren erdigunean errenta baxuko pertsonak nahi ez dituen hiri eredu bat, hain zuzen ere. Hiri eredu horretan saldu egiten gaituzte, gu, auzokideok, «hobekuntzak» egiteko. Berriz ere joko dut haien web orrira: «Zauriak ixteko garaia da, Bilbo Zaharra, Abando eta Zabala banatzen dituen ehun urteko lubakia estali, eta hiritarrentzako espazio berriak altxatzekoa. Etorkizuna hiri ireki batetik igarotzen da, adeitsua hemen bizi garenontzat eta baita bisitatzen gaituzten guztiontzat».

Baina zein hiritarrentzat dira espazio berri horiek, bertan bizi diren auzokideak kaleratzen ari bazarete? Galdetuko bagenie Alami eta Bahiari,Mena kaleko auzokideak, non haien hiru alaba adingabeekin bizi diren ; haiei galdetuko bagenie zein irekia eta adeitsua iruditzen zaien hiri hau, zein uste duzue izango dela erantzuna?

Lerro hauetan agertu nahiko nuke familia hori sufritzen ari den utzikeria, enpatia falta, mina, umiliazioa eta mespretxua, eta hori dena, udalaren konplizitatearekin.

Ez dago eskubiderik inork haien alde ezer ez egiteko, ez dago eskubiderik oinarrizko zerbitzu sozialetara joan, eta errekurtsoetarako sarbidea, maiz, atetik sartu bezain pronto epaitzen zaituen norbaiten eskuetan egoteko.

Ez dago eskubiderik familia honek kale gorrian ikusi behar izateko bere burua, hiru alabekin, «kaleratzeen-aurkako» ez dakit zer protokolo jarri dezaten martxan.

Ez dago eskubiderik epaitegietan prozesu hau eramaten duenak, onaren eta gaizkiaren gainetik balego bezala hitz egin dezan; inolako zalantzarik egin gabe, familia bati zuzendu eta bai ala bai kaleratua izango dela esateko.

Ez dago eskubiderik inork zera ez pentsatzeko: «Bilboko auzokideak dira! Etorkizuna ez zen hiri ireki eta adeitsu batetik igarotzen hemen bizi garen pertsona guztiontzat?».

Ez dago eskubiderik oinarrizko zerbitzu sozialen konponbidea fidantza eta alokairu hilabete bat ordaintzea izatea; errepikakorra eta nahiko krudela den konponbidea, ondo baino hobeto dakitenean higiezin-agentziek ez dizkietela pertsona emigranteei, soldatarik ez dutenei edota DSEa jasotzen dutenei etxerik alokatzen.

Ez dago eskubiderik instituzioen partetik utzikeria bihozgabe hori jasotzeko, ezta putre-funtsen praktika mafiosoak pairatzeko, Blackstoneren praktika mafiosoak; familia hau bota nahi dute, Mena kaleko bloke horrekin egin zuten bezala.

Ez dago eskubiderik, eta horregatik, Maizterrak Bilbo geratzeko etorri da. Momentuz, kaleratzea geldiaraztea lortu dugu, baina familia honek etxebizitza alternatibo bat izan gabe jarraitzen du.

«Ez du itxura onik», esaten zion enpatia handiarekin Alamiri bere langile sozialak, haren egoeraren inguruari buruz hizketan.

Arrazoia duzu andrea, ez du itxura onik, eta horregatik ez gara joango inora.