Palestinako lurraren eguna ospatzeko, martxoaren 26an, asteartea, manifestazioa egingo da Iruñeko Udaletxe plazatik 18:30ean irtenda.
Beste proiektu kolonialek bezala, Israelek bokazio genozida txertatua du bere DNAn. Bere existentziaren injustizia mantentzeko, apartheida eta muturreko indarkeria dira sistematikoki erabiltzen dituen tresnak.
Palestinar herriak, kolonizatutako herria den aldetik, bidegabekeria honetatik defenditzeko, nazioarteko zuzenbidearen arabera legitimoki borrokatzen du. Kolonizatzailea, aldiz, zapaldutako biztanleria menderatuta mantentzeko, indarkeriaren intentsitatea handituz doa, gaur egun Palestinan gertatzen ari den basakeria genozidara iritsiz. Hori ez egiteak ekarriko luke proiektu kolonialak existitzeari uztea.
Adibide batzuk hartuta, Indian, Kenyan, Aljerian edo Hegoafrikan, borroka antikolonialistaren eta indarkeria zapaltzailearen areagotzearen prozesu zirkular berak ikusi genituen, eta botere kolonialaren porrot morala azkenik, erregimen koloniala eroriz.
Beste proiektu kolonial batzuetan ez bezala, Palestinako kolonizatzaile sionistek, gehienak nazionalista sekularrak, «agindutako lurraren» koartada erlijiosoa erabili zuten eta erabiltzen jarraitzen dute, planifikatutako kolonizazio prozesua apaintzeko.
Hasiera-hasieratik jakin zuten koartada horrek erresonantzia handia izango zuela Mendebalde kristauan, gaur arte bere ahalmen mistifikatzaileari eusten dion erresonantzia. Justifikazio biblikoaren baza erabiliz eta Europako herrialde askotan nagusi den Holokausto naziaren erruduntasun-sentimendua instrumentalizatuz, Israelek jainkoak aukeratutako estatuaren eta estatu biktimaren irudia proiektatu du.
Kolonizazioak indarrean daramatzan 76 urteetan, mendebaldeko jende askok proiektu sionistaren benetako izaera arrazista alde batera utzi du; hedabideek Israelen irudi faltsu hori mantentzen lagundu dutelako.
Israeldarren gehiengo handi batek babestuta, azken hilabeteotan Gazak Israelgo armadaren indarkeria psikopata jasan behar izan du, propaganda sionista (hasbara) argudiorik gabe utzi eta mendebaldeko biztanleria proiektu sionistaren benetako izaeraz jabetzeko.
Honek iritzi publikoa modu itzulezinean aldatu du. Bonbardatutako ospitaleen, odol hotzean fusilatutako pazienteen, torturatutako medikuen eta gosez hil diren haurren irudiak ez dira memoria kolektibotik ezabatuko.
Israel estatu paria da orain, Hegoafrikako apartheida azken porrotaren aurreko urteetan izan zen bezala. Gobernuetako, administrazio publikoetako eta alderdi politikoetako gure agintariek imajinatzen dute «hau amaitzen denean» beren lankide israeldarrekin harremanak izaten eta negozioak egiten jarraitu ahal izango dutela, baina oker daude.
Hegoafrikako apartheidarekin gertatu zen bezala, estatu genozida isolatzeko eskaera gero eta unibertsalagoa da: boikot komertziala, kirolekoa eta kulturala eta Israelen aurkako zigorrak, herri palestinarrak bere lurraldearen askatasunerako, berdintasunerako eta justiziarako dituen eskubideen erabateko onarpeneraino.
Genozidioa ez da abesti batekin normalizatzen; Israel Eurovisionetik kanpo. Txartel gorria Israeli; apartheidarekin eta genozidioarekin ez da jokatzen.
