CGPJ eta miseria demokratikoa

Espainiako Parlamentuari gehiengo kualifikatuen arabera (hiru bostenak) dagozkion Botere Judizialaren Kontseilu Nagusiko kideak izendatzea arazoa da, alderdi jakin batek CGPJ berritzea blokea dezakeela esan nahi baitu, gaur egun gertatzen den moduan. Horrek adierazten du alderdi horiek beren interesak besterik ez dutela defendatzen, eta inola ere ez kalitate demokratikoa, kasu honetan Botere Judizialaren kalitatea eta independentzia.

Gaur egun, blokeatzeko ahalmen hori arazoa da, baina behin-behineko arazoa, eta konpondu beharko lukete gaitasun irizpideei beren interesei baino arreta gehiago jarriz. Gehiengo kualifikatuaren eskakizuna ezabatu eta gehiengo absolutura murriztuz ebazteak egungo egoera konpondu ahal izango du, baina askoz ere arazo handiago eta zabalagoa sortuz. Zer gertatuko da PSOEk edo PPk edo bestek gehiengo absolutuak dituztenean, lehen ere izan dituzten bezala? Botere Judizialeko kide guztiei eskatu ahal izango zaie alderdi txartela eta fideltasun eta betetze zina, orain parlamentariekin egiten duten moduan. Eta hori egin ahal izanik, egin egingo dute, beren interesak baizik ez zaintzeko ohiko jokabidea ikusita.

Izendapen horiek Parlamentutik bereiztea beharrezkoa izango litzateke. Baina ezin da epaileen esku bakarrik utzi, beraien intereserako erabiliko luketen botere metaketarako dinamika ere burutuko bailukete. Eskakizunak betetzen dituzten epaileen artean zozketa bidez izendatzea eta berritzea zentzugabea dela dirudi, baina irtenbide txarretan gutxieneko bat izan liteke, eta Botere Judizialaren independentzia gehien bermatuko lukeena litzateke.

Baina hitzordu horretatik eta lor daitekeen konponbidetik haratago, pairatzen dugun demokraziaren kalitate eskasa eta horren degradazio iraunkorra erakusten du egoerak. PSOEn edo Podemosen inolako ahotsik ez egotea arbitrariotasun despotiko horren aurka —bere garaian PPn ez zegoen bezala, adibidez, Irakeko Gerraren (inbasioa) alde agertu zelarik—, gure demokrazia alderdikratiko honen kalitatearen adierazgarria da.

Parlamentaririk gabeko Parlamentua dugu, hauteskunde marka gutxi batzuek bakarrik okupatuta. Parlamentariak sobera daude, gastua eta lotsa handitzeko baino ez dute balio. Hauteskunde marka bakoitzeko ordezkari bat, dagokion boto portzentajearekin, nahikoa litzateke; eta bizi dugun egoera erakutsiko luke. Parlamentariek mozorrotzeko balio dute, gero eta demokrazia gutxiago duen errealitateari itxura demokratikoa emateko.

Deitoragarria da, bestalde, Espainiako Gobernuaren lan erreformista nagusia oposizioaren erasoetatik babesteko modua bideratzera mugatzea, krisi larri baten aurrean gaudenean, osasun arlokoa ez ezik, soziala, ekonomikoa eta ekologikoa ere baden krisia, zeinak sustraiak koronabirusa baino askoz ere urrunago baititu.

2011ko maiatza eta M-15eko aldarrikapenak zaharrak direla eta ahaztuta daudela irudi lezakeen honetan, aldarrikapen haien salaketa eta eraldaketarako potentziala erreskatatzen saiatu beharko dugu, behin betiko; izan ere, ez gaituzte ordezkatzen.