Urtero bezala, EAEn animaliak erabiliz ospatzen dira jaiak. Gizartean aurrerapenak izan diren arren, herri eta hiriek oraindik ere ezin dituzte praktika horiek aldatu. Talde animalisten protestak ez dira nahikoa sokamuturra, asto lasterketak, idi probak, entzierroak eta zezenketak bezalako ikuskizunak indargabetzeko. Justifikaziorik gabeko sufrimendu horri eusten diote, tradizioa aitzakiatzat hartuta.
Zezenek, behiek, idiek eta astoek dute babesgabetasun handiena, Euskadiko Animaliak Babesteko Legeak ez baititu babestutako animalien barruan sartzen; ez dute eskubiderik, txakurrekin edo katuekin gertatzen den bezala.
Albaitari askok zientifikoki azaldu dute animaliek gurea bezalako nerbio sistema zentrala dutela, beldurra pasatzen dutela garraiotik hasi eta ikuskizunetara, non erori, korapilatu, irristatu, zauritu... egiten diren; eta negarrez ere ikusi dira. Animalia baten minaren zantzuak eta sintomak gureen antzekoak dira: takikardia, izerditzea, listua botatzea, xaxatzearen aurrean ihes egiten saiatzea... Gure hiriburuetan zezenak sablez hiltzea lotsagarria da. Bilboko Kale Nagusia hiltzaileen argazkiekin apaindutako farolekin ikusteak ezinezkoa egiten du hiri abangoardistatzat jotzea.
Talde animalistek administrazioei egindako eskaerak nekez iristen dira edozein udaletako bulegora. Getxoko Udaleko alderdi politiko guztiei bidali genien eskutitz bat Portu Zaharreko jaietako sokamuturra animaliekiko begirunezko ikuskizun batekin aldatzeko eskatuz, eta alderdi bakar batek (EAJk) erantzun digu, baina, ezustean, ezkerreko blokeko inork ez digu erantzun. Era berean, lagun eta animalista ezagun batek aurten protesta egin duenean Bilboko zezenketetara haurrak joateagatik, hiri horretako udalak telefono bidezko erantzun labur bat baino ez dio eman, gertaera horren legezkotasuna justifikatuz («Euskadin legezkoa da», esan zioten, «haurrak bertaratu daitezke, baina ezin dute parte hartu»).
Argi dago animaliekiko enpatia oraindik ez dagoela gure alderdi politikoen agendan. Gure gizartearen isla direlako, botorik ematen ez duela uste dutelako edo beldurragatik. Jai batzordeei, horren alde dauden herritarrei eta boterea galtzeari aurre egiteko beldurra. Ausardia falta da.
Agerikoa da euskal komunikabide batzuek tauromakiarekin duten lotura. Uda guztietan Euskal Herriko egunkarietan zezen odolduak dituzten orrialdeek min egiten digute. Gure telebista publikoak egunero eman ditu Nafarroako Faltzes herriko entzierroak prime time-an, eta justifikaezinezko tratua emanez behiak suhar bihurtzeko entrenatzen dituztela dioten abeltzainei ahotsa eman die.
Emakumea eta feminista naiz. Arlo askotan borrokatu behar izan dut, eta tradizioek askotan gaizki tratatu naute. Animalia elkarteak osatzen dituzten pertsona gehienak emakumeak dira, eta uste dut funtsezkoa izaten ari dela borroka horretan. Emakumeok egunerokoan jasotzen dugun errespetu eta arreta faltak zerikusi handia du administrazioek animalien eskubideen alde egiten ditugun eskaeren aurrean duten interes faltarekin. Inork uste al du, adibidez, animalista gehienak gizonezkoak, zuriak eta aberatsak balira, Bilbo, Donostia, Gasteiz edo Iruñeko zezenketak egongo liratekeela?
Animaliek interes handiagoa izan beharko lukete euskal politikan. Pertsona askoren pentsamoldea aldatzen ari da. Asko gara animaliekin egiten diren jaiak amaitu egin behar direla pentsatzen dugunak. Erabakiak har ditzaketenak animatzen ditut, ausardiaz, aurrerapauso bat eman dezaten.
